Een huis of een thuis

Het verschil tussen een huis en een thuis!

In mijn laatste blog had ik het over het weer hier in Zuid-Spanje met zomerse wintertemperaturen. De maand december was extreem warm wat geweldig was voor toeristen, maar niet zo goed voor het land omdat het nog steeds veel te droog is en het snakt naar regen. Ook deze blog begin ik over het weer, want tsjonge jonge, wat is het frisjes hier! De winter is eindelijk aangebroken en hoewel het nog steeds niet genoeg heeft geregend, hebben we behoorlijk wat kou gehad, en ik bedoel jassen, hoeden, sjaals en voor sommigen zelfs handschoenen en winterlaarzen kou. 

 

Zelfs de meeste toeristen moeten de teenslippers en korte broeken in de kast laten staan met temperaturen ergens tussen de 7 en 13 graden Celsius en een waterkoude wind. Gelukkig hebben we een prachtige pelletkachel in ons huis die snel een lekkere warme temperatuur creëert. Toen we ons oude huis, vlak voordat we gingen trouwen zo'n 3,5 jaar geleden, renoveerden, stond ik erop dat we een pelletkachel zouden kopen. Ik had eerder een huis met een dergelijke kachel gehuurd en ik wist wat fijne warmte ze geven en ook dat ze goedkoop zijn in gebruik en ook nog eens milieuvriendelijk zijn. En door word ik wel blij van.

Ik moet toegeven dat ik niet goed snap waarom zoveel Spanjaarden (die ik ken) geen enkele vorm van verwarming in huis hebben. Sommigen hebben slechts een kleine voetkachel onder een ronde tafel met een tafelkleed tot aan de vloer. Je krijgt dat hele hete voeten terwijl je neus en oren ijskoud blijven. De familie van mijn man gebruikt helemaal geen verwarming. Ze dragen gewoon een heleboel lagen kleding en blijven druk bezig in huis. Als ze uiteindelijk toch gaan zitten is de nylon ochtendjas (voor de vrouwen) de oplossing, bovenop de andere lagen kleding. Mannen doen, wat ik zo zie, gewoon een winterjas aan en zo zitten ze dan televisie te kijken in de woonkamer.

Natuurlijk heb ik gevraagd waarom ze geen verwarming nemen en ik kreeg te horen ... "Winter is niet zo lang in Zuid-Spanje, dus waarom zouden we moeite doen". Ik ben het daar niet mee eens en veel andere buitenlanders die zich hier hebben gevestigd waren geschokt toen ze hun eerste winter hier doorbrachten. De huizen zijn koud omdat ze zijn gebouwd om de zon buiten te houden. Veel Spanjaarden zijn zo gewend om de zon buiten te houden dat ze dat zelfs tijdens de wintermaanden doen en in plaats van de zon de ramen binnen te laten, en zo het huis op te warmen, houden ze liever alle luiken dicht. Het verbaast me, maar als dat de cultuur is, respecteer ik dat natuurlijk.

Dat betekent niet dat ik zo moet leven. Het kostte wel wat overtuigingskracht om mijn man een pelletkachel te laten kopen toen we het huis renoveerden, omdat ook hij de winter altijd zonder verwarming had overleefd. Nu herinnert hij me er elk jaar weer aan hoe dankbaar hij is en hij is helemaal verliefd geworden op onze kachel. Het heeft ons huis in een gezellig thuis veranderd.

Als je een lekker warm huis hebt om naar terug te komen is het heerlijk om met de hond langs het strand te lopen in de koude zeewind. Dat had ik ook nodig ... want de eerste week van januari had ik het een even moeilijk. Ik had zoveel energie gestoken in het schrijven van blogs over mijn kunst en mijn boeken en met het

maken van mijn monoprints en allerlei andere zelf-opgelegde verplichtingen...Vervolgens tweeten over mijn blogs en constant informatie delen op Facebook en andere sociale mediasites. Het werd allemaal te veel. Ik had het gevoel dat ik overspannen raakte, voelde me enigszins depressief, en teleurgesteld in mezelf, gefrustreerd, het gevoel dat ik niet genoeg tijd had en altijd maar achter de feiten aanrende. Ik had een 'break' nodig. Nu is vakantie vieren geen optie, maar geen reden om daarover te klagen als je in een vakantieoord aan de Spaanse zuidkust woont. 

Ik moest een paar stappen terugnemen en dat was heel moeilijk voor me. Ik doe altijd iets. Er is geen dag voorbijgegaan, letterk, de afgelopen jaren, ook op zondagen, dat ik niet tenminste een paar uurtjes, maar meestal vele uren, heb

gewerkt aan iets uit mijn 'prioriteitenlijst', zoals het schrijven van een verhaal of een blogpost, het starten van mijn volgende boek, een mandala creëren, werken aan een nieuwe series schilderijen, mijn aanwezigheid op de sociale media vergroten om mijn blogs, mijn boeken en mijn kunst te promoten. Strategieën bestuderen via webinars, boeken, etc. om mijn werk op plekken te krijgen waar mensen het kunnen zien en zo de verkoop van mijn boeken en kunst te genereren.

Mijn eigen website verbeteren, meer kunst op de Saatchi online website zetten,

mijn  auteurspagina in Amazon bijwerken, meer werk opladen in RedBubble, 

mijn wekelijkse blog voor de Cirkel van Compassie schrijven, een Nederlandse 

website die holistisch leven promoot, artikelen en een wekelijkse nieuwsbrief 

schrijven voor het La Herradura-Cultural magazine, mijn Spaanse avonturenblog 

schrijven, workshops en kunstlessen op papier zetten en promoten ... 

Ik wed dat je moe wordt van het lezen van al deze projecten! Ik ook!

Maar wat doe je als het allemaal even teveel wordt? Nou, je ontspannen en in mijn geval, mediteren, videos van inspirerende sprekers of een leuke documentaire of film bekijken, Miki, die enthousiaste rommelige stuiterbal uitlaten, en sommige avonden Miguel,en Fani. Genieten van de frisse lucht in mijn gezicht en vooral mijn hoop op de uitkomst (resultaat in verkopen) los te laten. Dus dat is wat ik heb gedaan en ik voel me een stuk beter. Oh begrijp me niet verkeerd. Die lijst blijft bestaan, maar in een veel langzamer tempo en zonder de daaraan verbonden prioriteiten. Ik doe waar ik zin in heb en zorg dat ik goed voor mezelf zorg. En het resultaat. Grappig genoeg lijkt het wel alsof ik meer tijd heb dan ik tevoren had. Ik voel me ontspannen en het schrijven stroomt weer. Ik zet mezelf niet meer onder druk. Schilderen is eigenlijk goed voor me omdat het me ontspant, dus dat is ook een voordeel. Ik voel me gelukkig en laat mijn gehechtheid aan en hoop op de uitkomst los. Wat er ook op mijn pad komt, het is goed. Dit alles betekent niet dat ik mijn passie verloren heb en voel je vrij om mijn kunst- en boekenblogs (in het Engels) te lezen.

Mijn laatste kunstblog gaat over wat kunst voor je huis- of kantoorruimte kan doen. Ik geloof dat het letterlijk het verschil is tussen een huis en een Thuis. En een prettig thuis, dat willen we toch allemaal! :-)

Als je meer wilt weten over mij als schrijver en als kunstenaar, nodig ik je uit om mijn website te bezoeken. Ook kun je hier mijn kunstblog en/of mijn boekenblog lezen. Je kunt je gratis abonneren op de nieuwsbrief dan blijf je op de hoogte als er weer een nieuwe blog is. Je ontvangt ook twee hoofdstukken (in het engels) van mijn boek 'Cheers', een boek waar ik momenteel over blog, omdat het een boek is dat mensen helpt om uit hun isolement te komen. Cheers is ook vertaald naar het Nederlands (Cheers, het Isolement doorbroken). De blogs zijn geschreven in de Engelse taal: Klik op de volgende link voor mijn Kunstblog: Art Blog Klik op de volgende link voor mijn Boekenblog: Cheers Blog

 

Spaans avontuur update

Het nieuwe jaar is begonnen en het is echt heel lang geleden dat ik mijn laatste Spaanse avontuur blog schreef. Terugkijkend op 2017 was het een zeer intens jaar met ups en downs, maar dat is nu eenmaal deel van het leven. 

                

Nu is het januari en winter in Spanje, maar dat voelt zeker niet zo. Ook afgelopen december leek het verre van een 'normale' spaanse wintermaand. Het weer is ongelooflijk mild, dat is zowel fantastisch als eng. Het is zeker heel plezierig als de zon je gezicht streelt terwijl je geniet van een kopje koffie of een drankje buiten op een terrasje, maar het maakt me ook bang. Of je nu gelooft in het broeikaseffect of niet, dat de temperaturen stijgen valt niet te ontkennen en als je in Spanje woont, is dat niet per se een goede zaak.

Maar het heeft ook een grappige kant

De nieuwe jas die ik heb gekocht, kan in de kast blijven hangen aangezien een dun vest genoeg is. Ik besef dat dit altijd een grappige tijd van het jaar is, met de spanjaarden en buitenlanders die hier wonen, zoals ik, die de truien en laarzen uit de kast halen om een ​​strandwandeling te maken. Het is zeker zo dat je je aanpast aan de temperaturen van het land waarin je woont, want ik heb het veel sneller koud dan toen ik nog in Nederland woonde, maar kan nu vrij goed tegen de hitte.

Dus ook ik trek mijn winterlaarzen aan, hoewel de temperaturen daarvoor eerlijk gezegd te hoog zijn. Ondanks de hoge temperatuur draag ik wel graag een vest, omdat de frisse zeewind me toch wat te koud is. Vakantiegangers zien er echter uit alsof het volop zomer is met t-shirts en teenslippers. Gisteren om 18.00 uur zag ik wat toeristen op het strand lopen in zwemkleding terwijl de Spanjaarden dik ingepakt waren in winterjassen, met laarzen en sjaals.

Ik vind dat altijd erg grappig om te zien als mijn man en ik onze honden uitlaten. Mijn man is een spanjaard en voordat ik hem ontmoette, zei ik altijd ... ik wil geen Spaanse man want die willen geen dieren in huis hebben. Maar mijn Miguel had een mooie, jonge, Bullmastiff, Fani, die op haar eigen bank in het huis sliep. Ik had mijn hond

Choppy, gered van een leven op straat in 2005. Helaas stierf Choppy in februari 2017 ten gevolge van hartfalen en longembolie. Het was natuurlijk een zeer droevige periode. 

We hebben hem begraven in de avocado 'cortijo' (kleine boerderij) in de bergen en ik heb wat Oost-Indische kers op zijn graf gelegd wat ik met de wortels er nog aan had geplukt vlak naast het riviertje dat langs de cortijo stroomt (als het heeft geregend, de rest van het jaar is het een droge rivierbedding). Tegen mijn verwachting in gingen de bloemen niet dood en vlak voor de zomer was zijn graf gevuld met deze mooie bloemen. Vorige week, op eerste kerstdag, gingen Miguel en ik met Miki naar de cortijo. Tot mijn vreugde zag het graf van Choppy er heel mooi uit, bedekt met de bladeren van de Oost-Indische kers die spoedig gaat bloeien.

Miki is onze nieuwe hond, een ongeveer een jaar oud, die in de zomer van 2017 was achtergelaten in de straten van de stad Granada. Een mooie stad, maar natuurlijk geen plek om te overleven voor een klein straathondje. Gelukkig werd hij gered door dierenopvang animal rescue organisation Valle Verde en afgelopen augustus hebben wij hem kunnen adopteren. 
Ik word heel blij van Miki. Het is een heel vrolijk hondje die iedereen wil begroeten, altijd gezellig naast me huppelend als een kleine stuiterbal. Hij volgt me overal, mogelijk uit verlatingsangst, maar daar hoeft hij niet bang voor te zijn. Hij blijft bij ons. 

Dus als we gaan wandelen met Fani, Miki en wat plastic zakken voelen we ons bevoorrecht. De plastic zakken zijn om hun 'innerlijke schoonheid' op te rapen zodat niemand er in kan trappen. Fani is een grote 'dame' en een klein hondenpoepzakje dekt de lading niet. Ik vind het altijd erg grappig om te zien hoe Miguel haaruitwerpselen opraapt met twee kartonnetjes die hij speciaal voor de gelegenheid maakt van levensmiddelendozen van de locale supermarkt en deze vervolgens in een grote, felblauwe afvalemmerzak doet, terwijl Fani rustig op hem wacht. We vervolgen dan onze wandeling in de late namiddagzon, net voor de meest verbluffende zonsondergang, iets waar we elke avond op kunnen rekenen.

Echter, soms bekruipt die zorg me weer. Hoeveel ik ook van die zonsondergangen en de zon kan genieten, er is zoveel behoefte aan regen in deze streek. Het verbaast me dat Spanje geen systeem heeft om zonnepanelen te financieren, zodat - onder andere - het zeewater kan worden omgezet in drinkwater. Ik moet bekennen dat ik me soms ook ongemakkelijk voel door mijn eigen hypocrisie en die van anderen. 

We genieten van het goede leven, elke dag douchen, de vaatwasser en wasmachine gebruiken wanneer het uitkomt. Ik zie mensen hun planten overdadig watergeven en tja, het zwembad moet natuurlijk wel gevuld blijven. Niet dat ik een zwembad heb, maar ik zou er best graag een willen. Er is ook een deel van mij dat niet begrijpt waarom niemand zich zorgen lijkt te maken voor dit gebrek aan water, want regen is iets dat we dit 'winterseizoen' nauwelijks hebben gezien. Dit is een deel van Spanje waar avocado- en mangoplantages een belangrijk onderdeel vormen van de Spaanse economie, en ik ben verbaasd dat er geen tekenen zijn van projecten die ervoor zorgen dat de watertoevoer kan worden gewaarborgd. Als je weet dat een avocado-boom in de zomer ongeveer 120 liter water per dag nodig heeft, begrijp je waar ik het over heb. 

De waarheid is dat ik er verder niet zoveel aan kan doen behalve misschien mensen een beetje tot nadenken stemmen en zelf meer bewust met water omgaan. Maar het is ook belangrijk om gewoon te genieten. Pluk de dag, genieten van de zon en het warme weer, want me er ellendig door voelen doet de wereld en mijzelf geen goed.

2018 wordt een jaar vol nieuwe avonturen. Ik ga zeker door met het creëren van mono-prints, een nieuwe techniek voor me, maar erg leuk om te doen. Ik ga ook zeker door met mijn blogs over kunst en over mijn boeken. Deze blogs schrijf ik in het engels en ik hoop af en toe tijd te vinden voor een nieuw verhaal in deze Spaans avontuur blog. Ook voel ik me geïnspireerd om verder te gaan met mijn serie engelen schilderijen want de wereld kan wel wat engelen gebruiken denk ik zo.

Gelukkig Nieuw Jaar!

Als je meer wilt weten over mij als schrijver en als kunstenaar, nodig ik je uit om mijn website te bezoeken. Ook kun je hier mijn kunstblog en/of mijn boekenblog lezen. Je kunt je gratis abonneren op de nieuwsbrief dan blijf je op de hoogte als er weer een nieuwe blog is. Je ontvangt ook twee hoofdstukken (in het engels) van mijn boek 'Cheers', een boek waar ik momenteel over blog, omdat het een boek is dat mensen helpt om uit hun isolement te komen. Cheers is ook vertaald naar het Nederlands (Cheers, het Isolement doorbroken). De blogs zijn geschreven in de Engelse taal: Klik op de volgende link voor mijn Kunstblog: Art Blog Klik op de volgende link voor mijn Boekenblog: Cheers Blog

Tijd!

Ik ben verslaafd…aan een meditatie app. Iedere ochtend direct na het wakker worden, en ik zet er de wekker voor, ga ik tussen de 10 minuten en een uur mediteren. Ik word er rustig en blij van en krijg een geel sterretje in de app als ik 10 dagen heb volgemaakt en 5 gele sterretjes worden een rood sterretjes en heel veel rode sterretjes een groen sterretje, maar zo ver ben ik nog niet. Het betekent wel dat ik niet wil stoppen, en dat is maar goed ook want dat moment van rust heb ik hard nodig voordat mijn dag begint met een hoop herrie en chaos in mijn bovenkamer.

Want wat creëer ik toch weer een hoop gedoe in mijn leven… overigens wel allemaal leuke gedoetjes, maar het is wel flink stoeien met de tijd, ik lijk er te weinig van te hebben, maar probeer mezelf te overtuigen dat ik alle tijd van de wereld heb. Ze zeggen dat wat je denkt je werkelijkheid creëert dus die van ‘ik heb alle tijd van de wereld’ houden we erin.

Ondertussen moet ik mijn aandacht verspreiden over contact opnemen met gast-schrijvers omdat ze het beloofde artikel nog niet hebben gestuurd, mooie fotos zoeken of maken, iedere week een gerecht verzinnen, klaarmaken en foto’s van maken- weet je gelijk wat ik mijn spaanse echtgenoot voorschotel - bijzondere mensen zoeken voor interviews, interessante onderwerpen verzinnen voor een artikeltje, en nog veel meer. Het resultaat is inmiddels niet één maar twee web magazines, respectievelijk laherradura-cultural.eu, over het speciale kustdorpje in zuid spanje waar ik woon, en almunecar-cultural.eu over de leuke Spaanse stad waaronder La Herradura valt. En de feedback is fantastisch. Daar word ik dan wel weer blij van.

Veel werk maar erg leuk om te doen. Het begon als een platform om mijn laatste boek, Reflections from La Herradura, te promoten maar is inmiddels uitgegroeid tot een serieuze cultuur en toerisme informatie bron met mooie plaatjes en interessante weetjes.

Dat van die tijd dat lijkt ook te werken, want ik heb de tijd gevonden om een tatoeage voor iemand te ontwerpen, om 3 etiketjes te maken voor binnenin drie handgemaakte flamenco gitaren die hier in het dorp zijn gemaakt en ik ben weer aan het schilderen omdat ik wat nieuwe werken wil hebben voor mijn aankomende exposities. De eerste in november in een nieuw trendy restaurantje in Nerja en vervolgens in december in de officiële expositieruimte in Nerja. Ik moet er ook eentje extra schilderen want zeer recent – en daar word ik heel blij van – is één van mijn flamenco schilderijen verkocht.  Als je nieuwsgierig bent kun je hier nog wat meer van mijn flamenco dames zien.

Ook vond ik nog de tijd om te worden geïnterviewd door Costa Women, wat inmiddels is gepubliceerd op hun site en waarin ik word voorgesteld aan een grote groep vrouwen aan de Spaanse Costas. Dit interview kun je hier lezen. Over lezen gesproken…mijn La Herradura boek verkoopt gestaag en ik krijg ook hier hele leuke reacties op. Het is echt een boek wat je overal kunt lezen. Je hoeft hier niet perse te zijn om het leuk te vinden, maar kijk uit, je wilt hier misschien wel naartoe komen nadat je het hebt gelezen. Nieuwsgierig? Dan kun je hier wat informatie vinden.

Het lijkt sowieso weer te ‘stromen’ voor wat mijn boeken betreft en ik begin zelfs een beetje beroemd te worden. Toen de arts een aantal weken geleden mijn naam riep om me te laten weten dat ik aan de beurt was om even naar mijn pijnlijke knie te kijken werd ik aangesproken door een Spaanse Engelse leraar. Zijn Engels was uitstekend en hij vroeg of ik de schrijfster Renate van Nijen was. Hij had mijn boekje Secret Thoughts ergens gekocht en gelezen en vroeg of hij – het moest wel heel goedkoop – 25 exemplaren van dit boekje mocht kopen voor zijn studenten zodat ze het als onderdeel van hun literatuurles kunnen lezen en mij daar dan vragen over mogen stellen als ik daar 23 november een lezing over ga geven in de klas. Ik moet zeggen dat dit wel een beetje voelt als een bezoekje aan de gynaecoloog, maar ik moet dat maar op dezelfde manier oplossen. Ik weet niet precies wat het is om uit te treden uit je lichaam, maar ik kan wel heel goed mezelf overtuigen dat ik er niet ben en het voelt dan alsof ik vanaf een afstandje toekijk. Doodeng en spannend om over Secret

Thoughts - als je wilt weten waarom kun je kijken op Amazon, daar is het te koop - te moeten praten tegen een grote groep jongeren, maar toch wel leuk en een compliment voor mijn werk.

Ook mijn boek Cheers blijft niet achter. Ik heb iemand ontmoet die heeft aangeboden om mijn Cheers boek te gaan promoten via de Sociale media, hopelijk gaat dit binnenkort wat vruchten afwerpen, want het is echt een boek wat mensen kan helpen en dat getweet, geinstagram, bufferen, linkedinnen, etc. blijft een beetje abracadabra voor me.

Maar als je nog wat ideetjes zoekt voor kerstcadeautjes, bovenstaande boeken zijn allemaal te koop via Amazon.co.uk en Amazon.de.  Ook de Nederlandse versie van Cheers (Cheers het isolement doorbroken) En vrijwel alle andere Amazons. Niet op de Nederlandse amazon.nl want de Nederlandse boekenmarkt houdt er wat vreemde regeltjes op na heeft amazon.us me weten te vertellen.

Over kerstcadeautjes gesproken. Dit is ook een leuk nieuwtje. Mijn mandalas en flamenco afbeeldingen op tassen, t-shirts en andere producten zijn nu ook veel dichter bij huis te bestellen. Voorheen werden de producten bedrukt aan de andere kant van de wereld waardoor de portokosten erg duur waren, maar nu kun je mijn afbeeldingen op producten bestellen in Redbubble.es (in Spanje) en Redbubble.de (In Duitsland). Dat scheelt echt een heel stuk in de prijs. Kijk gauw want alle spullen zijn van een hele goede kwaliteit en super origineel. Wat denk je bijvoorbeeld van een boodschappentas of rugtas met je eigen horoscoop erop! Leuk toch? Geen plastic tassen meer dus nog goed voor het milieu ook!

Alweer bijna kerst. Zou de tijd dan toch vliegen of heb ik genoeg tijd om al mijn zelf opgelegde deadlines te halen? De tijd zal het leren. Ondertussen is het alweer half één ’s nachts, ochtend dus eigenlijk. Tijd voor een beetje rust in mijn hoofd. Tijd voor mijn meditatie app.

Miscommunicatie in Spanje

Dus je hebt de overstap naar Spanje gemaakt of denkt erover om de stap te maken. Of wellicht kom je gewoon graag op vakantie naar Spanje. Misschien heb je voor jezelf een klein Spaans-Nederlands taalboekje bij de dichtstbijzijnde boekhandel gehaald en leer je wat zinnetjes uit je hoofd en probeert je uitspraak te verbeteren, terwijl je diep van binnen wel weet dat het om iets vragen in perfect Spaans vrij nutteloos is als je het antwoord niet zult begrijpen. Mogelijk ging je een paar keer naar Spaanse les en hoop je dat dit voldoende is. Sommige Engelsen die hier komen wonen nemen de moeite niet eens omdat ze weten dat ze naar een streek gaan waar vooral Engelsen wonen. Dit verbaast me vaak, maar wie ben ik om te oordelen. Er zijn hele gemeenschappen gebouwd waar zogenaamde ‘expats’ elkaar verschillende diensten aanbieden in de Spaanse zon. Maar ik moet toegeven dat ik het nogal grappig vind als ik naar één van die reality TV-shows kijk waar mensen een nieuw leven beginnen in een ander land en zich totaal niet verstaanbaar kunnen maken. En toen ik een keurige Engelse dame in een spaanse slagerij om een ‘chicken’ hoorde vragen en ze, toen ze geen herkenbare reactie kreeg, het woord bleef herhalen, steeds luider sprekend en steeds geïrriteerder terwijl de slager haar aankeek alsof ze van een andere planeet kwam was dit zowel nogal beledigend als bijzonder grappig. En toen een Nederlandse dame op een kleine ‘farmer’s markt een stuk van de overheerlijke Noord-hollandse oude kaas sneed voor de Spaanse klant en glimlachend 'mucho lekker' zei en vervolgens nog wat uitleg gaf in Nederlandse woorden met een Spaans accent was dat zeker vermakelijk. Over accenten gesproken.

Ik woon nu al jaren in Andalusië. Nu is het zo dat diegenen onder jullie die hier goed voorbereid met een aantal Spaanse taallessen achter de rug naartoe zijn gekomen mogelijk voor een verrassing komen te staan want het lijkt of ze hier een andere taal spreken. De laatste letters van de meeste woorden worden ingeslikt en hoe dieper je het platteland ingaat hoe meer ze de woorden lijken in te slikken. Wees dus niet verbaast als je iemand 'maome' hoort zeggen in plaats van 'mas o menos', wat 'min of meer' betekent. Je krijgt misschien het gevoel dat je weer terug moet naar de schoolbank, maar maak je geen zorgen; na een paar jaar praktijkervaring ga je wel wennen aan dat accent en mogelijk hoor je jezelf op een dag de laatste letters van wat woorden inslikken als je in een plaatselijk winkeltje wat boodschappen doet. Dan weet je dat je begint in te burgeren. Taal is iets grappigs. Persoonlijk houd ik van talen, wat wel duideljk is als je weet dat ik … dromgeroffel… vijf talen spreek. Dat betekent echter niet dat ik nooit fouten maak. Na bijna 13 jaar in Spanje te hebben gewoond slipt er nog steeds af en toe een Italiaans woordje in mijn zinnen en ik krijg het maar niet voor elkaar om de woorden ‘llevar en traer’ op de juiste manier te gebruiken. En ik moet vooral ook uitkijken wanneer ik mensen vertel dat ik het warm heb. Het woordje ‘caliente’ kun je prima gebruiken als je een kop koffie bestelt en ‘muy caliente’ toevoegt zodat je geen lauwe koffie krijgt, wat niet ongebruikelijk is hier in Spanje waar veel Spanjaarden klontjes ijs in hun koffie gooien. Echter toen ik wat mensen liet weten dat ik ‘muy caliente’ was toen ze me op een snikhete dag vroegen hoe het met me ging werd ik vriendelijk uitgelachen, omdat ik ze zojuist had verteld dat ik hitsig was. Het is ook nogal een uitdaging als ik in mijn Spaanse mobieltje met Engelstalig keyboard het woordje ‘jaar’ moet intypen, wat in het Spaans ‘año’ is, maar ‘ano’ heeft een hele andere betekenis. Zoek dat maar op in je woordenboek. Leven in een ander land komt zeker met taal taalbarrières, maar het is niet iets dat niet kan worden opgelost met een gulle glimlach.

Nou zal niemand verwachten dat de gemiddelde Spanjaard in een toeristengebied Nederlands spreekt, maar er zijn natuurlijk wel Spanjaarden die Engels kunnen spreken. Het is overigens wel een uitdaging voor Spanjaarden uit Andalusië die als ze Engels praten nog steeds de neiging hebben om de laatste letters in te slikken waardoor het soms nogal lastig is om ze te begrijpen. Zingen in het Engels kan ook een uitdaging zijn voor sommige Spaanse zangers, wat ik onlangs ontdekte tijdens een live concert. Hoewel de stem van de zanger-gitarist geweldig was, zijn muziek fantastisch, en hij enthousiast, met een duidelijk Amerikaans accent, de menigte probeerde op te zwepen, was zijn uitspraak zo slecht dat je er niets van kon maken. Te oordelen naar het gelach van een groep Engelsen in het publiek was ik niet de enige die het nogal hilarisch vond. Het deed herinnerde me ook aan de tijd vóórdat ik Engese les kreeg op school en ik uit volle borst meezong met een liedje van de Beatles … "obladi oblada la gozon ja la la la la la gozon" (even voor de duidelijkheid, dat was natuurlijk ‘life goes on’). Doet dit alles er iets toe? Ach, eigenlijk niet. Wat belangrijk is is dat we vreedzaam met elkaar omgaan en elkaar respecteren en op een prettige manier samenleven met de inwoners van ons gastland en dat is precies wat ik, en vele buitenlanders in Spanje, hier doen. Welkom in Spanje!

Kunst/boeken/mandala's
La Herradura Cultural 


Als je op de hoogte wilt worden gehouden zodra een nieuw Spaans avontuur is geplaatst, dan kun je je aanmelden voor mijn nieuwsbrief die altijd een link naar de meest recente blog bevat. Je kunt me natuurlijk ook volgen via Facebook als je dat leuk vindt: https://www.facebook.com/RenartsBookWorld/

Subscribe to my newsletter with blog information

Hoe kwam dat nu zo?

Ik zat net lekker in een flow en genoot van het schrijven van mijn Spaans avontuur blog toen er opeens een nieuw project op mijn pad kwam dat me de afgelopen paar maanden volledig in beslag heeft genomen, waardoor mijn blog ergens onderaan mijn prioriteitenlijstje kwam te staan. Niet goed, maar soms werken dingen nu eenmaal zo als je in Spanje woont. Het is vrij gemakkelijk om te worden beïnvloed door de 'mañana' mentaliteit, zo van ‘als het vandaag niet komt, dan komt het morgen wel’. Dit betekent niet dat ik heb zitten luieren, genieten van de zinderende hitte, in de vroege ochtenduurtjes naar het strand ben gerend om daar een parasol in het zand te steken om een plekje te claimen en daar vervolgens pas uren later te gaan liggen, zoals toch wel een groot aantal vakantiegangers doen. Niets van dat alles. Ik ben ongelooflijk druk met het interviewen van mensen, schrijven en vertalen van artikelen, fotos maken, en gratis foto’s zoeken op het internet. Ook ben ik druk met het selecteren van recepten die ik ofwel zelf heb verzonnen of die afkomstig zijn uit een receptenboek dat ik meer dan 15 jaar geleden schreef, maar nog niet had gepubliceerd.

Destijds ging ik speciaal naar Italië om Italiaanse vriendinnen en hun moeders te interviewen voor recepten. Zo blijkt maar weer dat het niet altijd nodig is om direct een resultaat te zien van je inspanningen. Ik heb nu wekelijks recepten nodig voor het web magazine en ' hey presto' Ik heb er voorlopig genoeg. Dit betekent wel dat ik de recepten ook moet bereiden om foto’s voor de site te maken, maar dat vind ik gelukkig leuk om te doen. Een web magazine creëren vraagt echter om veel meer. Ik maak samenvattingen van de Spaanse teksten die de gemeente me stuurt over allerlei dingen die er te doen zijn zoals een jazz festival, een hip-hop festival en een blues festival, en flamenco shows om een paar muziekevenementen te noemen.

Deze informatie moet ik dan weer vertalen naar het Engels. Ook ben ik regelmatig op zoek naar mensen die artikelen kunnen schrijven voor de site. Een webmagazine heeft natuurlijk interessante artikelen nodig en in dit geval met een link naar La Herradura, het dorpje waar ik woon. Het zoeken naar interessante artikelen kan een uitdaging zijn. Het managen van een web magazine betekent ook dat je steeds weer nieuwe ideeën moet verzinnen om de site aantrekkelijk te houden, iets wat ik doe samen met collega en website bouwer Ferry Verhoeve. Dit alles moet dan tegen het einde van de week op de website worden geplaatst zowel in het Spaans als in het Engels. Bovendien moeten er klanten worden gezocht om op de site te adverteren, adverteerders die prominente aandacht krijgen in de vorm van een interview wat wordt omgezet in een artikel met leuke fotos. Ik voel me net een tijd jongleur, steeds op zoek naar een vrij momentje om wat hotels, boekhandels en andere bedrijfjes in het dorp te bezoeken waar ze mijn boek ‘Reflections from La Herradura’ verkopen om te kijken of er wat is verkocht. In Spanje moet je je ‘autonomo’ betalen als je een bedrijfje begint en dit betekent bijna 300 euro per maand betalen, of je dat nu als inkomen krijgt of niet. Dit staat los van het betalen van inkomstenbelasting en BTW. Dit betekent dat er nu wat haast bij komt kijken en dus probeer ik ook tijd te vinden om berichtjes te plaatsen op Twitter, Buffer, Instagram en Facebook om te laten weten dat ik nog steeds besta en leuke kunstzinnige spullen te koop heb.

Dus als je toevallig mijn ‘vriend’ bent kan het zijn dat je een paar zinnen over mijn boek Cheers, mijn visualisatie-boeken en het boek La Herradura tegenkomt, maar ook over mijn 'Surrender Balls', elk met een specifieke betekenis.Als je denkt dat dit het is… nou nee. Sinds zeer kort is ook mijn eerste visualisatie boekje ‘Ik voel me beter’ beschikbaar in audio vorm en ik ben bezig met een reeks kaarten van zogenaamde Ascended Masters. Bovendien wil ik je er graag aan herinneren dat mijn mandala's (Horoscoop, olifanten, engelen en inspirerende mandala's) en een aantal van mijn flamenco schilderijen verkrijgbaar zijn op producten zoals tassen, t-shirts, rokjes en nog veel meer.Soms is dat jongleren met de tijd een behoorlijk gevecht want ik wil ook nog tijd vinden om met vrienden bij te kletsen om te voorkomen dat ik helemaal gek word en ik moet tijd vinden om te ontspannen; dat gebeurt eerlijk gezegd niet genoeg. Alhoewel ik eindelijk een routine heb ingebouwd om dagelijks te mediteren. Tja het is vaak nog wel een gevecht in mijn hoofd om me te concentreren op  mijn ademhaling terwijl mijn ‘vandaag en morgen te doen lijstjes’ om aandacht schreeuwen. Ik word er wel steeds beter in en kan genieten van deze ochtend momenten met mezelf. Misschien is dit wel een goede les. Probeer het rustig aan te doen.  Wat vandaag niet komt, komt morgen wel. Net zoals dit blogverhaal!

Voor informatie over het La Herradura boek (is in het Engels en Spaans verkrijgbaar) kun je hier kijken. Het is een boek dat ook leuk is om te lezen als je niet in La Herradura bent, maar het is wel heel goed mogelijk dat je hier naartoe wilt komen na het lezen!

Klik op de verschillende dikgedrukte woorden om direct naar de informatie te gaan.

Wil je een advertentie artikel op de La Herradura site? Neem dan contact met me op via renate@laherradura-cultural.eu


Kunst/boeken/mandala's
La Herradura Cultural 


Als je op de hoogte wilt worden gehouden zodra een nieuw Spaans avontuur is geplaatst, dan kun je je aanmelden voor mijn nieuwsbrief die altijd een link naar de meest recente blog bevat. Je kunt me natuurlijk ook volgen via Facebook als je dat leuk vindt: https://www.facebook.com/RenartsBookWorld/

Subscribe to my newsletter with blog information

Spaanse geluiden

Als we denken aan Spaanse geluiden dan denken we al snel aan flamenco muziek en dat is te begrijpen, maar hoe zit het met die andere geluiden? Jongeren die toeterend rondjes rijden door het dorp of de stad in hun auto om te vieren dat hun voetbalclub een cup heeft gewonnen. Of de bruiloftstoet die luid toeterend achter de bruilofts auto aanrijden van de kerk naar de feestzaal. Of de harde knallen, die helaas vreselijk zijn voor honden en andere dieren, die dagelijks het begin en einde van de feestelijkheden aankondigen, zolang het dorpsfeest duurt. Die typisch Spaanse feesten met live muziek die pas om middernacht begint en eindigt in de vroege ochtenduurtjes wanneer de straatvegers alweer aan het werk gaan. Dan is er nog het jaarlijkse dorpsfeest met kermis vol kleurige, luide attracties die elkaar proberen te ‘overschreeuwen’ met keiharde popmuziek om mensen te trekken. Feesten die meestal eindigen met een vuurwerkshow met alweer veel harde knallen. Je kunt dan gemakkelijk tot de conclusie komen dat Spanje een zeer 'luidruchtig' land is en dat Spanjaarden zeer geluidtolerant zijn.

Maar er is ook het aangename geluid van de koffiemachines in de bars; het geluid van de koffie die wordt gemalen en melk die wordt opgewarmd voor alweer een ‘cafe con leche’. Ik luister ernaar, terwijl ik op mijn koffie wacht in mijn favourite cafe aan het strand. Alle tafels zijn bezet en ik hoor een mengeling van talen uit heel Europa en natuurlijk ook Spanjaarden. Mensen zeggen vaak dat Spanjaarden zo hard praten wanneer ze elkaar ontmoeten. Ik denk niet dat dit perse het geval is. Ja er zijn mensen die hard praten maar als je een taal niet begrijpt lijkt het al gauw alsof alle woorden aan elkaar zijn geplakt en dat mensen hard praten. Wat mij echter wel opvalt is dat er een groot aantal mannen en vrouwen zijn met een hele rauwe, hese stem. Ik dacht altijd dat dit het gevolg was van een zware rookverslaving, maar daar ben ik nu niet meer zo zeker van want een paar weken geleden hoorde ik een jongetje van nog geen tien jaar oud praten met zo’n zelfde diepe, hese stem. Ik vraag me af of de toon van onze stem ook wordt beïnvloed door onze omgeving. Dit zou wel kunnen verklaren waarom er vrouwen zijn in Amerika en in Engeland met van die hoge snerpende stemmen, iets wat je in Nederland niet zo vaak hoort.
De wind wakkert aan en ik luister naar het rustgevende geluid van de golven die het strand op en af rollen. Het brengt me terug naar mijn aangename realiteit op een dag als deze in juni. De maand waar het voorjaar verandert in de zomer lang vóór de 21e; een maand met heerlijke temperaturen, overdag warm en fris tijdens de avond. De maand waarin de geluiden weer aanzwellen. Zwaluwen die door de lucht scheren, meer mensen, meer ontmoetingen en gelukkige gezichten, meer live muziek en dansen en meer geluidsoverlast in de appartementen aan zee. Het hoort er allemaal bij als je in Zuid Spanje woont.

Wil je meer lezen over het leven in een klein Spaans dorpje lees dan het boek "Reflections from La Herradura" (te koop in het Engels en Spaans).
Voor interessante artikelen, mooie plaatjes en lekkere recepten kun je je abonneren op mijn La Herradura nieuwsbrief zodat je wekelijks een link krijgt naar de meest recente artikelen in dit leuke webmagazine. Het is gratis.
www.laherradura-cultural.eu

Als je op de hoogte wilt worden gehouden zodra een nieuw Spaans avontuur is geplaatst, dan kun je je aanmelden voor mijn nieuwsbrief die altijd een link naar de meest recente blog bevat. Je kunt me natuurlijk ook volgen via Facebook als je dat leuk vindt: https://www.facebook.com/RenartsBookWorld/

Subscribe to my newsletter with blog information

Zon en water in Spanje

Ik woon in Spanje en dit betekent dat ik kan genieten van blauwe luchten, de oranje gloed van de late middagzon op de bergketens en steeds wisselende horizons terwijl de zee speelt met een groot spectrum aan blauwtinten en turkoois. Voeg aan deze mix nog het licht van het zuiden van Spanje toe en je hebt een fantastische inspiratiebron voor kunstenaars, zoals ik. Ik hoef geen landschappen met olijfbomen, geweldige luchten boven een donkere indigo zee tijdens een zonsondergang in de winter in de baai van La Herradura te schilderen om in mijn werk te kunnen zien dat ik toch wel degelijk hierdoor ben beïnvloed. Als ik kijk naar mijn werk door de jaren heen dan is het duidelijk het het licht en de vele uren zon mijn kunst hebben geraakt. De kleuren in mijn schilderijen zijn helderder, levendiger en intenser geworden.

Ik schilder meestal figuren maar gebruik geen modellen voor mijn schilderijen. Wel observeer ik graag en krijg ik veel inspiratie van alleen maar kijken naar mensen en genieten van de verscheidenheid aan wat er zoal voorbijkomt hier in La Herradura. Vooral tijdens het lente-, herfst- en het winterseizoen is het niet moeilijk om onderscheid te maken tussen de verschillende types mensen. Zonder te willen generaliseren kun je er wel van uitgaan dat degenen die hier permanent wonen merken dat hun lichaam zich in de loop van de jaren aanpast aan de zomer- en wintertemperaturen. De hoge temperaturen in de zomer lijken minder warm maar in de winter hebben ze het eerder koud wat hun kleding duidelijk verraadt. Aan een kleurtje werken lijkt ook minder belangrijk te worden. Overwinteraars daarentegen kunnen vaak worden herkend aan hun zongebruinde huid en de meer zomerse kleding tijdens de wintermaanden met wel eventueel een jumper over de schouders gedrapeerd. En dan zijn er de vakantiegangers die de winter in hun land ontsnappen. Ze zijn te herkennen aan de t-shirts, korte broeken en teenslippers terwijl de lokale bevolking en permanente expats met een extra trui en laarzen in een hoek van een van de overdekte caféterassen schuilen voor de frisse wind.
Maar nu is het begin juni en de zomer begonnen. Iedereen heeft de zomerkleding uit de kast gehaald en ik kijk naar een groepje vrouwen die langs de tafel lopen waar ik geniet van een koffie en een bruin broodje met verse tomaat, zout en extravergin olijfolie.

Ik zie een invasie van teenslippers, in alle soorten en maten en in felle kleuren met exotische ontwerpen of een wiebelende rubber bloem. Ik verbaas me over het lef van enkele van de vrouwelijke eigenaren. Schilferende nagellak op te lange teennagels die vrolijk van de frisse lucht genieten, gebarsten hielen onder gladgeschoren benen. Ik ben ook gefascineerd door het gemak waarmee sommige elegant uitziende dames pronken met hun misvormde voeten, vermoedelijk doordat ze jarenlang in stiletto schoenen met een punt hebben gezeten. Dure leren sandalen kunnen de vruchteloze pogingen van de pedicure niet verhullen. Ik zie overal likdoorns, blaren en pleisters waarvan de randjes een beetje zwart zijn geworden. Niemand lijkt zich er druk om te maken en ik vraag me af waarom ik wel.
Dus neem ik mijn aandacht weer mee naar de kleurrijke mengeling van mensen die langs de kust slenteren, aangetrokken door de zee en de zon. Sommigen in de wetenschap dat ze later die dag naar hun villa kunnen gaan voor een verfrissende duik in het zwembad. Soms vind ik dit ook wat verontrustend. De meeste mensen, de toeristen, de expats, en ook veel Spanjaarden lijken dit water vaak als vanzelfsprekend te beschouwen. Het overdreven veel water geven aan de planten in de tuin of op een terras, de kraan wijd open laten staan bij het poetsen van de tanden of het schoonmaken van groente of verse vis. Ook lange douches om de iets verbrande huid af te koelen of juist een warm bad om even lekker in te ontspannen. We vinden het allemaal zo normaal.

Niemand lijkt zich af te vragen waar al dit water vandaankomt. Als het regent, en dat gebeurt eerlijk gezegd veel te weinig, kunnen straten weliswaar in zeer korte tijd veranderen in rivieren, maar tot mijn verbazing hoor ik dan toch mensen klagen over het ‘slechte’ weer. Hoewel het zelden of nooit voorkomt dat de zon een hele week niet schijnt, kan het wel gebeuren dat er een week lang iedere dag wat regenbuien vallen, zoals dit het geval was begin mei van dit jaar. Voor mensen die naar Spanje komen voor een zonvakantie is dat natuurlijk wel wat triest, maar als je je in de bevoorrechte positie bevindt om voor langere periodes in dit prachtige land te kunnen wonen zou je misschien die regen kunnen zien als een geschenk.
Die regen is zo nodig in Andalusië en dus ook in La Herradura. De lokale economie is gebaseerd op landbouw, zoals de avocado en de tropische fruitteelt, en toerisme en beide hebben grote hoeveelheden water nodig. In zekere zin heeft La Herradura nog geluk dat er een groot ondergronds waterreservoir is, maar om dit te behouden moet het wel voldoende regenen tijdens de wintermaanden. Wanneer er te weinig regen valt zal het zoute zeewater zich vermengen met het zoete water en dit betekent dat het water uit de kraan ook zout zal worden. Niet zo handig als je het zoute zeewater van je lijf wilt spoelen, maar natuurlijk funest voor de fruitteelt.
Ik betaal voor mijn ontbijt en besef dat ik nu zit te mopperen over mensen die mopperen, maar ik besef ook dat ik me gelukkig kan prijzen dat ik deze prachtige, inspirerende plek mijn thuis kan noemen. Dat is iets wat ik nooit gewoon zal vinden en.... ik voel een schilderij in me opborrelen.

Als je meer wilt weten over La Herradura dan nodig ik je uit om de nieuwe website te bezoeken. Het is in feite een webmagazine, www.laherradura-cultural.eu die ik heb gecreëerd samen met Ferry Verhoeve. Sinds een paar weken is ons team ook versterkt met de Spaanse Ana Espildora en samen werken we eraan om La Herradura nog bekender te krijgen als de culturele hotspot die het al is.
Je kunt je inschrijven voor deze website (die in het Engels en in het Spaans verschijnt) en dan ontvang je wekelijks een update van interessante culturele informatie uit La Herradura en omgeving, bijvoorbeeld artikelen over milieu evenementen zoals fotowedstrijden, over artiesten, locale feesten, sport evenementen, leuke recepten en nog veel meer. Zeker de moeite waard. Bovendien kunnen we je steun goed gebruiken, dus schrijf je snel in! Dat kan hier, aan de rechterkant van de pagina onder Subscribe to our newsletter.

Als je mijn boek Reflections from La Herradura, wilt kopen kan dat natuurlijk ook. Klik hier.

Als je op de hoogte wilt worden gehouden zodra een nieuw Spaans avontuur is geplaatst, dan kun je je aanmelden voor mijn nieuwsbrief die altijd een link naar de meest recente blog bevat. Je kunt me natuurlijk ook volgen via Facebook als je dat leuk vindt: https://www.facebook.com/RenartsBookWorld/

Subscribe to my newsletter with blog information