Wel kussen of niet kussen in Spanje. Ik zal niet de eerste zijn die hierover blogt maar het is natuurlijk best een serieuze vraag wanneer je hebt besloten om je huis en houden in te pakken en te gaan verhuizen naar een ander land, of wanneer je op bezoek bent bij vrienden of familieleden die deze spannende onderneming hebben waargemaakt en je tijdens een vakantie voorstellen aan de lokale bevolking.
Op zich is het natuurlijk bijzonder interessant om een inwoner van Europa te zijn met al die verschillende culturen en talen op zo’n relatief klein grondgebied. Maar wat normaal lijkt in de ene cultuur is mogelijk totaal ongepast in een buurland. Verhuizen naar Spanje brengt uiteraard verschillende uitdagingen met zich mee en wel of niet zoenen, hoe te zoenen en hoe vaak te zoenen is er een van. Met zoveel verschillende nationaliteiten die massaal het koudere Noord Europa achter zich laten om zich aan de Spaanse kust te vestigen kan het je wel worden vergeven als je dit nogal verwarrend vindt.
Nu ik al meer dan twaalf jaar in Spanje woon ben ik er echter aan gewend geraakt om totale vreemden te zoenen als ik aan hen word voorgesteld door een bekende. Twee zoenen zijn de norm. Meestal eindigt mijn zoen ergens in de lucht terwijl ik een al dan niet natte kus op iedere wang ontvang. In een zakelijke situatie is het gebruikelijk bij de allereerste ontmoeting elkaar de hand te schudden, maar wees niet verbaast, wanneer je de deur weer uitloopt, dat je hartelijk wordt gezoend, wat mij overkwam een paar weken geleden toen ik met de eigenaar van een drukkerij in de stad Granada, overeenkwam dat zij mijn boek “Reflections from La Herradura” – beschikbaar in het Engels en in het Spaans- zouden gaan drukken. Gelukkig was het een mooie man.
Ik weet eerlijk gezegd niet zeker of er een 'officiële' kant van het gezicht is waar je begint te zoenen, maar ik being meestal links. Dit is soms wel een uitdaging - vooral wanneer ik word voorgesteld aan de wat oudere bevolking, zoals laatst aan een oude, tandeloze geitenhoeder - aangezien er altijd een kans is dat we niet aan dezelfde kant beginnen en elkaar uiteindelijk vol op de mond zoenen, gevolgd door onhandig gelach en een zo onopvallend mogelijk een mouw over de mond vegen.
In mijn vrienden- en kennisenkring bevinden zich mensen van allerlei nationaliteiten, uit onder andere Groot Brittanie, Ierland, Roemenië, Duitsland, Italië, Frankrijk, Uruguay en Argentinië, maar ook uit Scandinavische landen. De gewoontes variëren behoorlijk. Sommigen willen vier keer zoenen, sommigen kussen maar één keer, weer andere drie maal, maar het meest gebruikelijke, ook onder de Britten, Spanjaarden en Italianen is om twee keer te zoenen. Overigens is het in Spanje, evenals in vele andere Zuid-Europese landen, ook normaal voor mannen om elkaar te begroeten met twee zoenen.
In La Herradura lijken twee zoenen het meest gangbaar, tenzij je me bij mij thuis een bezoekje brengt en door mijn hond Choppie hartstochtelijk wordt verwelkomt met een slobberige tongzoen, als hij de kans krijgt.
Zoenen in Spanje kan dus een avontuur zijn en mijn advies is om maar gewoon met de stroom mee te gaan, of ... ga voor een knuffel!
Ja een knuffel, een intense omarming, wat steeds meer gebruikelijk lijkt te zijn. Een warme omhelzing in plaats van een zoen als begroeting van iemand die je kent! In veel noord- en zuid Europese landen is het handen schudden bij een eerste ontmoeting weliswaar nog steeds normaal, maar als je iemand kent, al dan niet goed, dan kan een omhelzing al gauw deel uitmaken van een begroeting.
Het is dus inmiddels zo dat ik veel mensen uit mijn vriendenkring hartelijk omhels als we elkaar zien en ik sta eigenlijk nooit zo stil bij het intime karakter van deze begroeting terwijl ik mijn lichaam tegen het lichaam van een vrouw of man druk, maar het is altijd een prettige sensatie. Vreemd genoeg, is het elkaar op de wangen zoenen vaak geen onderdeel van de omhelzing, maar wat maakt het uit. In deze wereld van chaos, van woede, haat, oorlog en angst is het gewoon prettig om iemand even voor een paar seconden vast te houden, zodat mijn hart het hart van de omhelzer kan begroeten.
En wat heeft dit alles te maken met wonen in Spanje als kunstenaar hoor ik je denken? Nou, niets eigenlijk, afgezien van het feit dat het schrijven van een verhaal een creatief en artistiek proces is!
De schilderijen in deze blog zijn van mijn hand.
Voor meer informatie over mijn kunst en boeken verwijs ik je graag naar mijn website: www.renatevannijen.com
Als je op de hoogte wilt worden gehouden zodra een nieuw Spaans avontuur is geplaatst, dan kun je je aanmelden voor mijn nieuwsbrief die altijd een link naar de meest recente blog bevat. Je kunt me natuurlijk ook volgen via Facebook als je dat leuk vindt: https://www.facebook.com/RenartsBookWorld/
