Tijd!

Ik ben verslaafd…aan een meditatie app. Iedere ochtend direct na het wakker worden, en ik zet er de wekker voor, ga ik tussen de 10 minuten en een uur mediteren. Ik word er rustig en blij van en krijg een geel sterretje in de app als ik 10 dagen heb volgemaakt en 5 gele sterretjes worden een rood sterretjes en heel veel rode sterretjes een groen sterretje, maar zo ver ben ik nog niet. Het betekent wel dat ik niet wil stoppen, en dat is maar goed ook want dat moment van rust heb ik hard nodig voordat mijn dag begint met een hoop herrie en chaos in mijn bovenkamer.

Want wat creëer ik toch weer een hoop gedoe in mijn leven… overigens wel allemaal leuke gedoetjes, maar het is wel flink stoeien met de tijd, ik lijk er te weinig van te hebben, maar probeer mezelf te overtuigen dat ik alle tijd van de wereld heb. Ze zeggen dat wat je denkt je werkelijkheid creëert dus die van ‘ik heb alle tijd van de wereld’ houden we erin.

Ondertussen moet ik mijn aandacht verspreiden over contact opnemen met gast-schrijvers omdat ze het beloofde artikel nog niet hebben gestuurd, mooie fotos zoeken of maken, iedere week een gerecht verzinnen, klaarmaken en foto’s van maken- weet je gelijk wat ik mijn spaanse echtgenoot voorschotel - bijzondere mensen zoeken voor interviews, interessante onderwerpen verzinnen voor een artikeltje, en nog veel meer. Het resultaat is inmiddels niet één maar twee web magazines, respectievelijk laherradura-cultural.eu, over het speciale kustdorpje in zuid spanje waar ik woon, en almunecar-cultural.eu over de leuke Spaanse stad waaronder La Herradura valt. En de feedback is fantastisch. Daar word ik dan wel weer blij van.

Veel werk maar erg leuk om te doen. Het begon als een platform om mijn laatste boek, Reflections from La Herradura, te promoten maar is inmiddels uitgegroeid tot een serieuze cultuur en toerisme informatie bron met mooie plaatjes en interessante weetjes.

Dat van die tijd dat lijkt ook te werken, want ik heb de tijd gevonden om een tatoeage voor iemand te ontwerpen, om 3 etiketjes te maken voor binnenin drie handgemaakte flamenco gitaren die hier in het dorp zijn gemaakt en ik ben weer aan het schilderen omdat ik wat nieuwe werken wil hebben voor mijn aankomende exposities. De eerste in november in een nieuw trendy restaurantje in Nerja en vervolgens in december in de officiële expositieruimte in Nerja. Ik moet er ook eentje extra schilderen want zeer recent – en daar word ik heel blij van – is één van mijn flamenco schilderijen verkocht.  Als je nieuwsgierig bent kun je hier nog wat meer van mijn flamenco dames zien.

Ook vond ik nog de tijd om te worden geïnterviewd door Costa Women, wat inmiddels is gepubliceerd op hun site en waarin ik word voorgesteld aan een grote groep vrouwen aan de Spaanse Costas. Dit interview kun je hier lezen. Over lezen gesproken…mijn La Herradura boek verkoopt gestaag en ik krijg ook hier hele leuke reacties op. Het is echt een boek wat je overal kunt lezen. Je hoeft hier niet perse te zijn om het leuk te vinden, maar kijk uit, je wilt hier misschien wel naartoe komen nadat je het hebt gelezen. Nieuwsgierig? Dan kun je hier wat informatie vinden.

Het lijkt sowieso weer te ‘stromen’ voor wat mijn boeken betreft en ik begin zelfs een beetje beroemd te worden. Toen de arts een aantal weken geleden mijn naam riep om me te laten weten dat ik aan de beurt was om even naar mijn pijnlijke knie te kijken werd ik aangesproken door een Spaanse Engelse leraar. Zijn Engels was uitstekend en hij vroeg of ik de schrijfster Renate van Nijen was. Hij had mijn boekje Secret Thoughts ergens gekocht en gelezen en vroeg of hij – het moest wel heel goedkoop – 25 exemplaren van dit boekje mocht kopen voor zijn studenten zodat ze het als onderdeel van hun literatuurles kunnen lezen en mij daar dan vragen over mogen stellen als ik daar 23 november een lezing over ga geven in de klas. Ik moet zeggen dat dit wel een beetje voelt als een bezoekje aan de gynaecoloog, maar ik moet dat maar op dezelfde manier oplossen. Ik weet niet precies wat het is om uit te treden uit je lichaam, maar ik kan wel heel goed mezelf overtuigen dat ik er niet ben en het voelt dan alsof ik vanaf een afstandje toekijk. Doodeng en spannend om over Secret

Thoughts - als je wilt weten waarom kun je kijken op Amazon, daar is het te koop - te moeten praten tegen een grote groep jongeren, maar toch wel leuk en een compliment voor mijn werk.

Ook mijn boek Cheers blijft niet achter. Ik heb iemand ontmoet die heeft aangeboden om mijn Cheers boek te gaan promoten via de Sociale media, hopelijk gaat dit binnenkort wat vruchten afwerpen, want het is echt een boek wat mensen kan helpen en dat getweet, geinstagram, bufferen, linkedinnen, etc. blijft een beetje abracadabra voor me.

Maar als je nog wat ideetjes zoekt voor kerstcadeautjes, bovenstaande boeken zijn allemaal te koop via Amazon.co.uk en Amazon.de.  Ook de Nederlandse versie van Cheers (Cheers het isolement doorbroken) En vrijwel alle andere Amazons. Niet op de Nederlandse amazon.nl want de Nederlandse boekenmarkt houdt er wat vreemde regeltjes op na heeft amazon.us me weten te vertellen.

Over kerstcadeautjes gesproken. Dit is ook een leuk nieuwtje. Mijn mandalas en flamenco afbeeldingen op tassen, t-shirts en andere producten zijn nu ook veel dichter bij huis te bestellen. Voorheen werden de producten bedrukt aan de andere kant van de wereld waardoor de portokosten erg duur waren, maar nu kun je mijn afbeeldingen op producten bestellen in Redbubble.es (in Spanje) en Redbubble.de (In Duitsland). Dat scheelt echt een heel stuk in de prijs. Kijk gauw want alle spullen zijn van een hele goede kwaliteit en super origineel. Wat denk je bijvoorbeeld van een boodschappentas of rugtas met je eigen horoscoop erop! Leuk toch? Geen plastic tassen meer dus nog goed voor het milieu ook!

Alweer bijna kerst. Zou de tijd dan toch vliegen of heb ik genoeg tijd om al mijn zelf opgelegde deadlines te halen? De tijd zal het leren. Ondertussen is het alweer half één ’s nachts, ochtend dus eigenlijk. Tijd voor een beetje rust in mijn hoofd. Tijd voor mijn meditatie app.

Miscommunicatie in Spanje

Dus je hebt de overstap naar Spanje gemaakt of denkt erover om de stap te maken. Of wellicht kom je gewoon graag op vakantie naar Spanje. Misschien heb je voor jezelf een klein Spaans-Nederlands taalboekje bij de dichtstbijzijnde boekhandel gehaald en leer je wat zinnetjes uit je hoofd en probeert je uitspraak te verbeteren, terwijl je diep van binnen wel weet dat het om iets vragen in perfect Spaans vrij nutteloos is als je het antwoord niet zult begrijpen. Mogelijk ging je een paar keer naar Spaanse les en hoop je dat dit voldoende is. Sommige Engelsen die hier komen wonen nemen de moeite niet eens omdat ze weten dat ze naar een streek gaan waar vooral Engelsen wonen. Dit verbaast me vaak, maar wie ben ik om te oordelen. Er zijn hele gemeenschappen gebouwd waar zogenaamde ‘expats’ elkaar verschillende diensten aanbieden in de Spaanse zon. Maar ik moet toegeven dat ik het nogal grappig vind als ik naar één van die reality TV-shows kijk waar mensen een nieuw leven beginnen in een ander land en zich totaal niet verstaanbaar kunnen maken. En toen ik een keurige Engelse dame in een spaanse slagerij om een ‘chicken’ hoorde vragen en ze, toen ze geen herkenbare reactie kreeg, het woord bleef herhalen, steeds luider sprekend en steeds geïrriteerder terwijl de slager haar aankeek alsof ze van een andere planeet kwam was dit zowel nogal beledigend als bijzonder grappig. En toen een Nederlandse dame op een kleine ‘farmer’s markt een stuk van de overheerlijke Noord-hollandse oude kaas sneed voor de Spaanse klant en glimlachend 'mucho lekker' zei en vervolgens nog wat uitleg gaf in Nederlandse woorden met een Spaans accent was dat zeker vermakelijk. Over accenten gesproken.

Ik woon nu al jaren in Andalusië. Nu is het zo dat diegenen onder jullie die hier goed voorbereid met een aantal Spaanse taallessen achter de rug naartoe zijn gekomen mogelijk voor een verrassing komen te staan want het lijkt of ze hier een andere taal spreken. De laatste letters van de meeste woorden worden ingeslikt en hoe dieper je het platteland ingaat hoe meer ze de woorden lijken in te slikken. Wees dus niet verbaast als je iemand 'maome' hoort zeggen in plaats van 'mas o menos', wat 'min of meer' betekent. Je krijgt misschien het gevoel dat je weer terug moet naar de schoolbank, maar maak je geen zorgen; na een paar jaar praktijkervaring ga je wel wennen aan dat accent en mogelijk hoor je jezelf op een dag de laatste letters van wat woorden inslikken als je in een plaatselijk winkeltje wat boodschappen doet. Dan weet je dat je begint in te burgeren. Taal is iets grappigs. Persoonlijk houd ik van talen, wat wel duideljk is als je weet dat ik … dromgeroffel… vijf talen spreek. Dat betekent echter niet dat ik nooit fouten maak. Na bijna 13 jaar in Spanje te hebben gewoond slipt er nog steeds af en toe een Italiaans woordje in mijn zinnen en ik krijg het maar niet voor elkaar om de woorden ‘llevar en traer’ op de juiste manier te gebruiken. En ik moet vooral ook uitkijken wanneer ik mensen vertel dat ik het warm heb. Het woordje ‘caliente’ kun je prima gebruiken als je een kop koffie bestelt en ‘muy caliente’ toevoegt zodat je geen lauwe koffie krijgt, wat niet ongebruikelijk is hier in Spanje waar veel Spanjaarden klontjes ijs in hun koffie gooien. Echter toen ik wat mensen liet weten dat ik ‘muy caliente’ was toen ze me op een snikhete dag vroegen hoe het met me ging werd ik vriendelijk uitgelachen, omdat ik ze zojuist had verteld dat ik hitsig was. Het is ook nogal een uitdaging als ik in mijn Spaanse mobieltje met Engelstalig keyboard het woordje ‘jaar’ moet intypen, wat in het Spaans ‘año’ is, maar ‘ano’ heeft een hele andere betekenis. Zoek dat maar op in je woordenboek. Leven in een ander land komt zeker met taal taalbarrières, maar het is niet iets dat niet kan worden opgelost met een gulle glimlach.

Nou zal niemand verwachten dat de gemiddelde Spanjaard in een toeristengebied Nederlands spreekt, maar er zijn natuurlijk wel Spanjaarden die Engels kunnen spreken. Het is overigens wel een uitdaging voor Spanjaarden uit Andalusië die als ze Engels praten nog steeds de neiging hebben om de laatste letters in te slikken waardoor het soms nogal lastig is om ze te begrijpen. Zingen in het Engels kan ook een uitdaging zijn voor sommige Spaanse zangers, wat ik onlangs ontdekte tijdens een live concert. Hoewel de stem van de zanger-gitarist geweldig was, zijn muziek fantastisch, en hij enthousiast, met een duidelijk Amerikaans accent, de menigte probeerde op te zwepen, was zijn uitspraak zo slecht dat je er niets van kon maken. Te oordelen naar het gelach van een groep Engelsen in het publiek was ik niet de enige die het nogal hilarisch vond. Het deed herinnerde me ook aan de tijd vóórdat ik Engese les kreeg op school en ik uit volle borst meezong met een liedje van de Beatles … "obladi oblada la gozon ja la la la la la gozon" (even voor de duidelijkheid, dat was natuurlijk ‘life goes on’). Doet dit alles er iets toe? Ach, eigenlijk niet. Wat belangrijk is is dat we vreedzaam met elkaar omgaan en elkaar respecteren en op een prettige manier samenleven met de inwoners van ons gastland en dat is precies wat ik, en vele buitenlanders in Spanje, hier doen. Welkom in Spanje!

Kunst/boeken/mandala's
La Herradura Cultural 


Als je op de hoogte wilt worden gehouden zodra een nieuw Spaans avontuur is geplaatst, dan kun je je aanmelden voor mijn nieuwsbrief die altijd een link naar de meest recente blog bevat. Je kunt me natuurlijk ook volgen via Facebook als je dat leuk vindt: https://www.facebook.com/RenartsBookWorld/

Subscribe to my newsletter with blog information

Hoe kwam dat nu zo?

Ik zat net lekker in een flow en genoot van het schrijven van mijn Spaans avontuur blog toen er opeens een nieuw project op mijn pad kwam dat me de afgelopen paar maanden volledig in beslag heeft genomen, waardoor mijn blog ergens onderaan mijn prioriteitenlijstje kwam te staan. Niet goed, maar soms werken dingen nu eenmaal zo als je in Spanje woont. Het is vrij gemakkelijk om te worden beïnvloed door de 'mañana' mentaliteit, zo van ‘als het vandaag niet komt, dan komt het morgen wel’. Dit betekent niet dat ik heb zitten luieren, genieten van de zinderende hitte, in de vroege ochtenduurtjes naar het strand ben gerend om daar een parasol in het zand te steken om een plekje te claimen en daar vervolgens pas uren later te gaan liggen, zoals toch wel een groot aantal vakantiegangers doen. Niets van dat alles. Ik ben ongelooflijk druk met het interviewen van mensen, schrijven en vertalen van artikelen, fotos maken, en gratis foto’s zoeken op het internet. Ook ben ik druk met het selecteren van recepten die ik ofwel zelf heb verzonnen of die afkomstig zijn uit een receptenboek dat ik meer dan 15 jaar geleden schreef, maar nog niet had gepubliceerd.

Destijds ging ik speciaal naar Italië om Italiaanse vriendinnen en hun moeders te interviewen voor recepten. Zo blijkt maar weer dat het niet altijd nodig is om direct een resultaat te zien van je inspanningen. Ik heb nu wekelijks recepten nodig voor het web magazine en ' hey presto' Ik heb er voorlopig genoeg. Dit betekent wel dat ik de recepten ook moet bereiden om foto’s voor de site te maken, maar dat vind ik gelukkig leuk om te doen. Een web magazine creëren vraagt echter om veel meer. Ik maak samenvattingen van de Spaanse teksten die de gemeente me stuurt over allerlei dingen die er te doen zijn zoals een jazz festival, een hip-hop festival en een blues festival, en flamenco shows om een paar muziekevenementen te noemen.

Deze informatie moet ik dan weer vertalen naar het Engels. Ook ben ik regelmatig op zoek naar mensen die artikelen kunnen schrijven voor de site. Een webmagazine heeft natuurlijk interessante artikelen nodig en in dit geval met een link naar La Herradura, het dorpje waar ik woon. Het zoeken naar interessante artikelen kan een uitdaging zijn. Het managen van een web magazine betekent ook dat je steeds weer nieuwe ideeën moet verzinnen om de site aantrekkelijk te houden, iets wat ik doe samen met collega en website bouwer Ferry Verhoeve. Dit alles moet dan tegen het einde van de week op de website worden geplaatst zowel in het Spaans als in het Engels. Bovendien moeten er klanten worden gezocht om op de site te adverteren, adverteerders die prominente aandacht krijgen in de vorm van een interview wat wordt omgezet in een artikel met leuke fotos. Ik voel me net een tijd jongleur, steeds op zoek naar een vrij momentje om wat hotels, boekhandels en andere bedrijfjes in het dorp te bezoeken waar ze mijn boek ‘Reflections from La Herradura’ verkopen om te kijken of er wat is verkocht. In Spanje moet je je ‘autonomo’ betalen als je een bedrijfje begint en dit betekent bijna 300 euro per maand betalen, of je dat nu als inkomen krijgt of niet. Dit staat los van het betalen van inkomstenbelasting en BTW. Dit betekent dat er nu wat haast bij komt kijken en dus probeer ik ook tijd te vinden om berichtjes te plaatsen op Twitter, Buffer, Instagram en Facebook om te laten weten dat ik nog steeds besta en leuke kunstzinnige spullen te koop heb.

Dus als je toevallig mijn ‘vriend’ bent kan het zijn dat je een paar zinnen over mijn boek Cheers, mijn visualisatie-boeken en het boek La Herradura tegenkomt, maar ook over mijn 'Surrender Balls', elk met een specifieke betekenis.Als je denkt dat dit het is… nou nee. Sinds zeer kort is ook mijn eerste visualisatie boekje ‘Ik voel me beter’ beschikbaar in audio vorm en ik ben bezig met een reeks kaarten van zogenaamde Ascended Masters. Bovendien wil ik je er graag aan herinneren dat mijn mandala's (Horoscoop, olifanten, engelen en inspirerende mandala's) en een aantal van mijn flamenco schilderijen verkrijgbaar zijn op producten zoals tassen, t-shirts, rokjes en nog veel meer.Soms is dat jongleren met de tijd een behoorlijk gevecht want ik wil ook nog tijd vinden om met vrienden bij te kletsen om te voorkomen dat ik helemaal gek word en ik moet tijd vinden om te ontspannen; dat gebeurt eerlijk gezegd niet genoeg. Alhoewel ik eindelijk een routine heb ingebouwd om dagelijks te mediteren. Tja het is vaak nog wel een gevecht in mijn hoofd om me te concentreren op  mijn ademhaling terwijl mijn ‘vandaag en morgen te doen lijstjes’ om aandacht schreeuwen. Ik word er wel steeds beter in en kan genieten van deze ochtend momenten met mezelf. Misschien is dit wel een goede les. Probeer het rustig aan te doen.  Wat vandaag niet komt, komt morgen wel. Net zoals dit blogverhaal!

Voor informatie over het La Herradura boek (is in het Engels en Spaans verkrijgbaar) kun je hier kijken. Het is een boek dat ook leuk is om te lezen als je niet in La Herradura bent, maar het is wel heel goed mogelijk dat je hier naartoe wilt komen na het lezen!

Klik op de verschillende dikgedrukte woorden om direct naar de informatie te gaan.

Wil je een advertentie artikel op de La Herradura site? Neem dan contact met me op via renate@laherradura-cultural.eu


Kunst/boeken/mandala's
La Herradura Cultural 


Als je op de hoogte wilt worden gehouden zodra een nieuw Spaans avontuur is geplaatst, dan kun je je aanmelden voor mijn nieuwsbrief die altijd een link naar de meest recente blog bevat. Je kunt me natuurlijk ook volgen via Facebook als je dat leuk vindt: https://www.facebook.com/RenartsBookWorld/

Subscribe to my newsletter with blog information

Spaanse geluiden

Als we denken aan Spaanse geluiden dan denken we al snel aan flamenco muziek en dat is te begrijpen, maar hoe zit het met die andere geluiden? Jongeren die toeterend rondjes rijden door het dorp of de stad in hun auto om te vieren dat hun voetbalclub een cup heeft gewonnen. Of de bruiloftstoet die luid toeterend achter de bruilofts auto aanrijden van de kerk naar de feestzaal. Of de harde knallen, die helaas vreselijk zijn voor honden en andere dieren, die dagelijks het begin en einde van de feestelijkheden aankondigen, zolang het dorpsfeest duurt. Die typisch Spaanse feesten met live muziek die pas om middernacht begint en eindigt in de vroege ochtenduurtjes wanneer de straatvegers alweer aan het werk gaan. Dan is er nog het jaarlijkse dorpsfeest met kermis vol kleurige, luide attracties die elkaar proberen te ‘overschreeuwen’ met keiharde popmuziek om mensen te trekken. Feesten die meestal eindigen met een vuurwerkshow met alweer veel harde knallen. Je kunt dan gemakkelijk tot de conclusie komen dat Spanje een zeer 'luidruchtig' land is en dat Spanjaarden zeer geluidtolerant zijn.

Maar er is ook het aangename geluid van de koffiemachines in de bars; het geluid van de koffie die wordt gemalen en melk die wordt opgewarmd voor alweer een ‘cafe con leche’. Ik luister ernaar, terwijl ik op mijn koffie wacht in mijn favourite cafe aan het strand. Alle tafels zijn bezet en ik hoor een mengeling van talen uit heel Europa en natuurlijk ook Spanjaarden. Mensen zeggen vaak dat Spanjaarden zo hard praten wanneer ze elkaar ontmoeten. Ik denk niet dat dit perse het geval is. Ja er zijn mensen die hard praten maar als je een taal niet begrijpt lijkt het al gauw alsof alle woorden aan elkaar zijn geplakt en dat mensen hard praten. Wat mij echter wel opvalt is dat er een groot aantal mannen en vrouwen zijn met een hele rauwe, hese stem. Ik dacht altijd dat dit het gevolg was van een zware rookverslaving, maar daar ben ik nu niet meer zo zeker van want een paar weken geleden hoorde ik een jongetje van nog geen tien jaar oud praten met zo’n zelfde diepe, hese stem. Ik vraag me af of de toon van onze stem ook wordt beïnvloed door onze omgeving. Dit zou wel kunnen verklaren waarom er vrouwen zijn in Amerika en in Engeland met van die hoge snerpende stemmen, iets wat je in Nederland niet zo vaak hoort.
De wind wakkert aan en ik luister naar het rustgevende geluid van de golven die het strand op en af rollen. Het brengt me terug naar mijn aangename realiteit op een dag als deze in juni. De maand waar het voorjaar verandert in de zomer lang vóór de 21e; een maand met heerlijke temperaturen, overdag warm en fris tijdens de avond. De maand waarin de geluiden weer aanzwellen. Zwaluwen die door de lucht scheren, meer mensen, meer ontmoetingen en gelukkige gezichten, meer live muziek en dansen en meer geluidsoverlast in de appartementen aan zee. Het hoort er allemaal bij als je in Zuid Spanje woont.

Wil je meer lezen over het leven in een klein Spaans dorpje lees dan het boek "Reflections from La Herradura" (te koop in het Engels en Spaans).
Voor interessante artikelen, mooie plaatjes en lekkere recepten kun je je abonneren op mijn La Herradura nieuwsbrief zodat je wekelijks een link krijgt naar de meest recente artikelen in dit leuke webmagazine. Het is gratis.
www.laherradura-cultural.eu

Als je op de hoogte wilt worden gehouden zodra een nieuw Spaans avontuur is geplaatst, dan kun je je aanmelden voor mijn nieuwsbrief die altijd een link naar de meest recente blog bevat. Je kunt me natuurlijk ook volgen via Facebook als je dat leuk vindt: https://www.facebook.com/RenartsBookWorld/

Subscribe to my newsletter with blog information

Zon en water in Spanje

Ik woon in Spanje en dit betekent dat ik kan genieten van blauwe luchten, de oranje gloed van de late middagzon op de bergketens en steeds wisselende horizons terwijl de zee speelt met een groot spectrum aan blauwtinten en turkoois. Voeg aan deze mix nog het licht van het zuiden van Spanje toe en je hebt een fantastische inspiratiebron voor kunstenaars, zoals ik. Ik hoef geen landschappen met olijfbomen, geweldige luchten boven een donkere indigo zee tijdens een zonsondergang in de winter in de baai van La Herradura te schilderen om in mijn werk te kunnen zien dat ik toch wel degelijk hierdoor ben beïnvloed. Als ik kijk naar mijn werk door de jaren heen dan is het duidelijk het het licht en de vele uren zon mijn kunst hebben geraakt. De kleuren in mijn schilderijen zijn helderder, levendiger en intenser geworden.

Ik schilder meestal figuren maar gebruik geen modellen voor mijn schilderijen. Wel observeer ik graag en krijg ik veel inspiratie van alleen maar kijken naar mensen en genieten van de verscheidenheid aan wat er zoal voorbijkomt hier in La Herradura. Vooral tijdens het lente-, herfst- en het winterseizoen is het niet moeilijk om onderscheid te maken tussen de verschillende types mensen. Zonder te willen generaliseren kun je er wel van uitgaan dat degenen die hier permanent wonen merken dat hun lichaam zich in de loop van de jaren aanpast aan de zomer- en wintertemperaturen. De hoge temperaturen in de zomer lijken minder warm maar in de winter hebben ze het eerder koud wat hun kleding duidelijk verraadt. Aan een kleurtje werken lijkt ook minder belangrijk te worden. Overwinteraars daarentegen kunnen vaak worden herkend aan hun zongebruinde huid en de meer zomerse kleding tijdens de wintermaanden met wel eventueel een jumper over de schouders gedrapeerd. En dan zijn er de vakantiegangers die de winter in hun land ontsnappen. Ze zijn te herkennen aan de t-shirts, korte broeken en teenslippers terwijl de lokale bevolking en permanente expats met een extra trui en laarzen in een hoek van een van de overdekte caféterassen schuilen voor de frisse wind.
Maar nu is het begin juni en de zomer begonnen. Iedereen heeft de zomerkleding uit de kast gehaald en ik kijk naar een groepje vrouwen die langs de tafel lopen waar ik geniet van een koffie en een bruin broodje met verse tomaat, zout en extravergin olijfolie.

Ik zie een invasie van teenslippers, in alle soorten en maten en in felle kleuren met exotische ontwerpen of een wiebelende rubber bloem. Ik verbaas me over het lef van enkele van de vrouwelijke eigenaren. Schilferende nagellak op te lange teennagels die vrolijk van de frisse lucht genieten, gebarsten hielen onder gladgeschoren benen. Ik ben ook gefascineerd door het gemak waarmee sommige elegant uitziende dames pronken met hun misvormde voeten, vermoedelijk doordat ze jarenlang in stiletto schoenen met een punt hebben gezeten. Dure leren sandalen kunnen de vruchteloze pogingen van de pedicure niet verhullen. Ik zie overal likdoorns, blaren en pleisters waarvan de randjes een beetje zwart zijn geworden. Niemand lijkt zich er druk om te maken en ik vraag me af waarom ik wel.
Dus neem ik mijn aandacht weer mee naar de kleurrijke mengeling van mensen die langs de kust slenteren, aangetrokken door de zee en de zon. Sommigen in de wetenschap dat ze later die dag naar hun villa kunnen gaan voor een verfrissende duik in het zwembad. Soms vind ik dit ook wat verontrustend. De meeste mensen, de toeristen, de expats, en ook veel Spanjaarden lijken dit water vaak als vanzelfsprekend te beschouwen. Het overdreven veel water geven aan de planten in de tuin of op een terras, de kraan wijd open laten staan bij het poetsen van de tanden of het schoonmaken van groente of verse vis. Ook lange douches om de iets verbrande huid af te koelen of juist een warm bad om even lekker in te ontspannen. We vinden het allemaal zo normaal.

Niemand lijkt zich af te vragen waar al dit water vandaankomt. Als het regent, en dat gebeurt eerlijk gezegd veel te weinig, kunnen straten weliswaar in zeer korte tijd veranderen in rivieren, maar tot mijn verbazing hoor ik dan toch mensen klagen over het ‘slechte’ weer. Hoewel het zelden of nooit voorkomt dat de zon een hele week niet schijnt, kan het wel gebeuren dat er een week lang iedere dag wat regenbuien vallen, zoals dit het geval was begin mei van dit jaar. Voor mensen die naar Spanje komen voor een zonvakantie is dat natuurlijk wel wat triest, maar als je je in de bevoorrechte positie bevindt om voor langere periodes in dit prachtige land te kunnen wonen zou je misschien die regen kunnen zien als een geschenk.
Die regen is zo nodig in Andalusië en dus ook in La Herradura. De lokale economie is gebaseerd op landbouw, zoals de avocado en de tropische fruitteelt, en toerisme en beide hebben grote hoeveelheden water nodig. In zekere zin heeft La Herradura nog geluk dat er een groot ondergronds waterreservoir is, maar om dit te behouden moet het wel voldoende regenen tijdens de wintermaanden. Wanneer er te weinig regen valt zal het zoute zeewater zich vermengen met het zoete water en dit betekent dat het water uit de kraan ook zout zal worden. Niet zo handig als je het zoute zeewater van je lijf wilt spoelen, maar natuurlijk funest voor de fruitteelt.
Ik betaal voor mijn ontbijt en besef dat ik nu zit te mopperen over mensen die mopperen, maar ik besef ook dat ik me gelukkig kan prijzen dat ik deze prachtige, inspirerende plek mijn thuis kan noemen. Dat is iets wat ik nooit gewoon zal vinden en.... ik voel een schilderij in me opborrelen.

Als je meer wilt weten over La Herradura dan nodig ik je uit om de nieuwe website te bezoeken. Het is in feite een webmagazine, www.laherradura-cultural.eu die ik heb gecreëerd samen met Ferry Verhoeve. Sinds een paar weken is ons team ook versterkt met de Spaanse Ana Espildora en samen werken we eraan om La Herradura nog bekender te krijgen als de culturele hotspot die het al is.
Je kunt je inschrijven voor deze website (die in het Engels en in het Spaans verschijnt) en dan ontvang je wekelijks een update van interessante culturele informatie uit La Herradura en omgeving, bijvoorbeeld artikelen over milieu evenementen zoals fotowedstrijden, over artiesten, locale feesten, sport evenementen, leuke recepten en nog veel meer. Zeker de moeite waard. Bovendien kunnen we je steun goed gebruiken, dus schrijf je snel in! Dat kan hier, aan de rechterkant van de pagina onder Subscribe to our newsletter.

Als je mijn boek Reflections from La Herradura, wilt kopen kan dat natuurlijk ook. Klik hier.

Als je op de hoogte wilt worden gehouden zodra een nieuw Spaans avontuur is geplaatst, dan kun je je aanmelden voor mijn nieuwsbrief die altijd een link naar de meest recente blog bevat. Je kunt me natuurlijk ook volgen via Facebook als je dat leuk vindt: https://www.facebook.com/RenartsBookWorld/

Subscribe to my newsletter with blog information

Zoenen in Spanje

Wel kussen of niet kussen in Spanje. Ik zal niet de eerste zijn die hierover blogt maar het is natuurlijk best een serieuze vraag wanneer je hebt besloten om je huis en houden in te pakken en te gaan verhuizen naar een ander land, of wanneer je op bezoek bent bij vrienden of familieleden die deze spannende onderneming hebben waargemaakt en je tijdens een vakantie voorstellen aan de lokale bevolking.
Op zich is het natuurlijk bijzonder interessant om een inwoner van Europa te zijn met al die verschillende culturen en talen op zo’n relatief klein grondgebied. Maar wat normaal lijkt in de ene cultuur is mogelijk totaal ongepast in een buurland. Verhuizen naar Spanje brengt uiteraard verschillende uitdagingen met zich mee en wel of niet zoenen, hoe te zoenen en hoe vaak te zoenen is er een van. Met zoveel verschillende nationaliteiten die massaal het koudere Noord Europa achter zich laten om zich aan de Spaanse kust te vestigen kan het je wel worden vergeven als je dit nogal verwarrend vindt.

Ik ben Nederlands en in Nederland kussen we meestal niet bij een eerste ontmoeting en een vriendelijke handdruk en een glimlach is meer gebruikelijk. Vervolgens, als we met elkaar bevriend raken en ook tussen familieleden is zoenen een geaccepteerde manier van begroeten, drie keer uiteraard.

Nu ik al meer dan twaalf jaar in Spanje woon ben ik er echter aan gewend geraakt om totale vreemden te zoenen als ik aan hen word voorgesteld door een bekende. Twee zoenen zijn de norm. Meestal eindigt mijn zoen ergens in de lucht terwijl ik een al dan niet natte kus op iedere wang ontvang. In een zakelijke situatie is het gebruikelijk bij de allereerste ontmoeting elkaar de hand te schudden, maar wees niet verbaast, wanneer je de deur weer uitloopt, dat je hartelijk wordt gezoend, wat mij overkwam een paar weken geleden toen ik met de eigenaar van een drukkerij in de stad Granada, overeenkwam dat zij mijn boek “Reflections from La Herradura” – beschikbaar in het Engels en in het Spaans- zouden gaan drukken. Gelukkig was het een mooie man.

Ik weet eerlijk gezegd niet zeker of er een 'officiële' kant van het gezicht is waar je begint te zoenen, maar ik being meestal links. Dit is soms wel een uitdaging - vooral wanneer ik word voorgesteld aan de wat oudere bevolking, zoals laatst aan een oude, tandeloze geitenhoeder - aangezien er altijd een kans is dat we niet aan dezelfde kant beginnen en elkaar uiteindelijk vol op de mond zoenen, gevolgd door onhandig gelach en een zo onopvallend mogelijk een mouw over de mond vegen.

In mijn vrienden- en kennisenkring bevinden zich mensen van allerlei nationaliteiten, uit onder andere Groot Brittanie, Ierland, Roemenië, Duitsland, Italië, Frankrijk, Uruguay en Argentinië, maar ook uit Scandinavische landen. De gewoontes variëren behoorlijk. Sommigen willen vier keer zoenen, sommigen kussen maar één keer, weer andere drie maal, maar het meest gebruikelijke, ook onder de Britten, Spanjaarden en Italianen is om twee keer te zoenen. Overigens is het in Spanje, evenals in vele andere Zuid-Europese landen, ook normaal voor mannen om elkaar te begroeten met twee zoenen.
In La Herradura lijken twee zoenen het meest gangbaar, tenzij je me bij mij thuis een bezoekje brengt en door mijn hond Choppie hartstochtelijk wordt verwelkomt met een slobberige tongzoen, als hij de kans krijgt.

Zoenen in Spanje kan dus een avontuur zijn en mijn advies is om maar gewoon met de stroom mee te gaan, of ... ga voor een knuffel!
Ja een knuffel, een intense omarming, wat steeds meer gebruikelijk lijkt te zijn. Een warme omhelzing in plaats van een zoen als begroeting van iemand die je kent! In veel noord- en zuid Europese landen is het handen schudden bij een eerste ontmoeting weliswaar nog steeds normaal, maar als je iemand kent, al dan niet goed, dan kan een omhelzing al gauw deel uitmaken van een begroeting.
Het is dus inmiddels zo dat ik veel mensen uit mijn vriendenkring hartelijk omhels als we elkaar zien en ik sta eigenlijk nooit zo stil bij het intime karakter van deze begroeting terwijl ik mijn lichaam tegen het lichaam van een vrouw of man druk, maar het is altijd een prettige sensatie. Vreemd genoeg, is het elkaar op de wangen zoenen vaak geen onderdeel van de omhelzing, maar wat maakt het uit. In deze wereld van chaos, van woede, haat, oorlog en angst is het gewoon prettig om iemand even voor een paar seconden vast te houden, zodat mijn hart het hart van de omhelzer kan begroeten.

En wat heeft dit alles te maken met wonen in Spanje als kunstenaar hoor ik je denken? Nou, niets eigenlijk, afgezien van het feit dat het schrijven van een verhaal een creatief en artistiek proces is!

De schilderijen in deze blog zijn van mijn hand.
Voor meer informatie over mijn kunst en boeken verwijs ik je graag naar mijn website: www.renatevannijen.com

Als je op de hoogte wilt worden gehouden zodra een nieuw Spaans avontuur is geplaatst, dan kun je je aanmelden voor mijn nieuwsbrief die altijd een link naar de meest recente blog bevat. Je kunt me natuurlijk ook volgen via Facebook als je dat leuk vindt: https://www.facebook.com/RenartsBookWorld/

Subscribe to my newsletter with blog information

Oud (er) worden in Spanje

Het is algemeen bekend dat een heleboel ouderen ervoor kiezen om hetzij permanent of voor langere periodes van het jaar in de warme Spaanse zon door te brengen en wie kan het hen kwalijk nemen. Alle lichamelijke klachten lijken minder intens als de zon je in de ochtend begroet.
Er zijn echter veel kustplaatsen waar je, vooral tijdens de wintermaanden, het gevoel krijgt in een openlucht bejaardentehuis te wandelen terwijl mensen met grijze haardossen over de boulevard slenteren of genieten van een kopje koffie of een drankje op een van de vele terrasjes aan de Spaanse Costas. De donkerbruine, soms verweerde huid een teken van hun levenstijl, maar gelardeerd met een overdosis zon ziet het er allemaal vrolijk uit.

En God heeft het mooi bedacht natuurlijk want als we ouder worden lijkt het alsof er een zachte mist in ons gezichtsveld komt wat maakt dat we elkaar opeens door een vage waas zien waardoor rimpels en ouderdomsvlekken niet lijken te bestaan, totdat we een leesbril opzetten om het menu te kunnen lezen. Die leesbril die opeens in ons leven komt.

We genieten van het leven in Spanje, worden ouder en hebben allemaal een verhaal te vertellen. Ik ook. Mijn gezichtsvermogen was altijd uitstekend en ik kon zonder problemen de allerkleinste lettertjes lezen op producten in de supermarkt, maar nadat ik een aantal jaren het onvermijdelijke probeerde uit te stellen, tot mijn armen niet lang genoeg meer waren om wat ik wilde lezen vast te kunnen houden kocht ik mijn eerste leesbril. Tegenwoordig is het een constante strijd mijn leesbril te vinden in mijn tas en deze om te ruilen voor mijn vertebril, zodat ik niet struikel over een verlaten winkelwagentje in de supermarkt.

Toen ik erachter kwam dat ik, iedere ochtend gedurende een aantal maanden, scheerschuim van mijn man in mijn haar had gesmeerd in plaats van styling schuim, die naast elkaar liggen in de la van een badkamermeubel realiseerde ik me dat mijn ogen wel behoorlijk achteruit waren gegaan, maar de scheerschuim werkte prima.

Er zit echter nog een positieve kant aan ouder worden in Spanje. Er lijkt hier namelijk geen leeftijdsdiscriminatie te zijn. Ik kan alleen spreken uit eigen ervaring in Nederland in mijn geboortestad Arnhem waar dit wel voorkomt in die zin dat oudere en jongere mensen zich nauwelijks mengen in het uitgaansleven. In het uitgaanscentrum van de stad is een plein met veel bars en cafes, maar ieder cafe lijkt zijn eigen leeftijdsgroep te hebben. Ik herinner me dat ik, ergens achterin de veertig, het gevoel had dat ik een bijna-dood-ervaring was - met andere woorden ongelooflijk oud - toen ik een pub binnenliep waar zich alleen maar jongelui van tussen de 18 en 20 jaar bevonden die me duidelijk het gevoel gaven dat ik daar niet hoorde te zijn.

Dit gevoel heb ik nooit gehad in Spanje en tijdens de presentatie van mijn nieuwste boek ‘Reflections from La Herradura’ in La Cochera, een muziekcafe in het dorp, werd me dit des te meer duidelijk. Er was een leuke mix van mensen over de zestig - zelfs van over de zeventig - en jongeren van onder de twintig en zo’n beetje iedere leeftijd daar tussenin. Iedereen accepteerde elkaar, samen in gesprek, samen lachen, dansen en genieten van de live muziek. Het was een bevestiging van wat ik al jaren weet. Oud(er) worden in Spanje is fantastisch. En laten we eerlijk zijn, het goede aan oud worden, gezien het enige alternatief, is natuurlijk oud worden.

‘Reflections from La Herradura’, is een verzameling verhalen vertelt door mensen uit verschillende leeftijdsgroepen, allemaal mensen die het hele jaar of voor langere periodes per jaar in La Herradura wonen. Tot eind april kun je, rechtstreeks bij mij, een gesigneerd exemplaar bestellen voor de aanbiedingsprijs van 15€ in plaats van 19,50€ (exclusief verzendkosten). Het boek is er in de Engelse taal en in de Spaanse taal. Stuur me een emailtje via renate@renatevannijen.com om jouw exemplaar te bestellen.

Voor meer informatie over mijn kunst en boeken verwijs ik je graag naar mijn website: www.renatevannijen.com

Als je op de hoogte wilt worden gehouden zodra een nieuw Spaans avontuur is geplaatst, dan kun je je aanmelden voor mijn nieuwsbrief die altijd een link naar de meest recente blog bevat. Je kunt me natuurlijk ook volgen via Facebook als je dat leuk vindt: https://www.facebook.com/RenartsBookWorld/

Subscribe to my newsletter with blog information

Ik was niet eens zenuwachtig

Afgelopen zondag was een belangrijke dag voor me. Een dag waar ik vele maanden naartoe had gewerkt. Het was de dag van de presentatie van mijn nieuwste boek 'Reflections from La Herradura'; ook beschikbaar in het Spaans - 'Reflejos del Paisaje Humano de La Herradura'. Toen ik aan dit boek begon, ongeveer anderhalf jaar geleden, kon ik niet voorzien wat er allemaal op mijn pad zou komen. Interviews met interessante en inspirerende kunstenaars, sommigen moeilijk en met opgeblazen egos, de meesten super relaxed, maar allemaal een verhaal waardig. Mijn boek was geboren. Officieel afgelopen zondag, toen de presentatie van het boek plaatsvond in La Cochera, een fantastisch kunstzinnig muziekcafé aan de boulevard in La Herradura. Het verhaal van La Cochera, een kunstwerk op zich met fantastische versieringen en decor met invloeden uit de hele wereld, staat ook in het boek dus het was de perfecte plaats voor de presentatie.

Weken voorafgaand aan de presentatie waren gevuld met het vinden van een goede drukker, het boek printklaar maken, zowel in het Engels als in het Spaans, en iedereen van de ‘launch’ op de hoogte te brengen. Ik had vaak het gevoel dat ik rondrende als een kip zonder kop, maar onder de chaos was ook structuur en alles kwam uiteindelijk op tijd voor elkaar. Wel leek mijn lichaam tegen te sputteren en werd ik geveld door een heftige bronchitis, waarschijnlijk zodat ik even pas op de plaats zou maken. Stress en teveel zorgen hadden hun tol geëist. Ik voelde me zo belabberd dat ik wel rust moest nemen.

Terugblikkend was de creatie van mijn boek een proces met ups en downs, problemen en oplossingen, opstekers maar ook teleurstellingen. Ook het resultaat van de crowdfunding die ik had georganiseerd om de kosten van het uitgeven van mijn boek te dekken bracht slechts een kwart van de benodigde uitgaven op. Uiteraard helpt alles en mijn dank gaat daarom ook uit naar iedereen die zo vriendelijk is geweest om geld te doneren. Heel erg bedankt. Echter , het feit dat ik mijn crowdfunding bedrag niet had bereikt betekende dat ik een moeilijke beslissing moest nemen. Zou ik het risico nemen en een grote stapel boeken bestellen wat zou resulteren in een – vreselijk eng – negatief banksaldo of zou ik het safe gaan spelen en de feestelijke presentatie afzeggen en klein beginnen?

Soms moet je een risico durven nemen en in mijn geval weet ik dat mijn boek absoluut het lezen waard is. Reflections from La Herradura is namelijk een inspirerend boek; de lezer wordt meegenomen naar een fascinerende wereld. Een beschrijving van het leven in een klein Spaans kustplaatsje, over het verleden en het heden, maar het biedt ook een interessante kijk op het leven van kunstenaars, zoals schilders, schrijvers, dansers, muzikanten en andere creatieve zielen. Wat inspireert hen en waarom zijn ze in La Herradura?

Enkele artiesten uit La Herradura

Ik besloot het risico te nemen. Ik was zo druk met de voorbereidingen dat ik geen tijd had om nerveus te zijn alhoewel het feit dat ik te vaak koos voor minder gezonde etenswaren, zogenaamde comfort foods, mogelijk het tegendeel bewees, wat maakte dat de blouse die ik op de presentatie zou dragen duidelijk een stuk strakker zat dan de laatste keer dat ik deze droeg. Maar afgelopen zondag kwam en ging. Mijn presentatie in het Spaans en Engels werd goed ontvangen, de sfeer was super met fantastische live muziek, mensen dansend en genietend. Mede dankzij Antonio, de eigenaar van La Cochera, die het mogelijk maakte voor mij om mijn boek daar te presenteren en Mel O'Gorman, die gedurende het gehele proces mijn steun en toeverlaat was, kan ik nu terugkijken op een succesvolle dag.

Heb jij het gemist maar ben je wel geïnteresseerd in een gesigneerd exemplaar van het boek? Laat het me dan even weten. Het boek is wel in het Engels of Spaans, maar de schrijfstijl is conversatiestijl dus makkelijk te lezen. Voor de gelegenheid verleng ik de kortingsprijs van 15,00€ in plaats van 19,50€ (exclusief verzendkosten) tot eind April! Wees er dus snel bij! Je kunt contact met me opnemen via renate@renatevannijen.com

Voor meer informatie over mijn kunst en boeken verwijs ik je graag naar mijn website: www.renatevannijen.com

Als je op de hoogte wilt worden gehouden zodra een nieuw Spaans avontuur is geplaatst, dan kun je je aanmelden voor mijn nieuwsbrief die altijd een link naar de meest recente blog bevat. Je kunt me natuurlijk ook volgen via Facebook als je dat leuk vindt: https://www.facebook.com/RenartsBookWorld/

Subscribe to my newsletter with blog information

"Ik kan niet schilderen" zei hij, en ik zou hem het tegendeel bewijzen!

Om 7.30 die ochtend kon ik mezelf met moeite ertoe dwingen om op te staan na een lange dag met veel te veel uren op mijn benen te hebben gestaan de dag voorafgaand aan de schilderworkshop. Een ietwat gezwollen knie en hielspoor (peesplaat ontsteking) betekende dat ik met mijn benen omhoog moest zitten, maar mijn adrenaline ‘kicked in’ en ik ging naar de keuken voor nog wat voorbereidingen voor de lunch die bij de workshop was inbegrepen. Mijn trouwe keukenmachientje veranderde tomaat met verse basilicum en knoflook tot een lekker smeerseltje en ik prakte een rijpe avocado fijn en mengde dit met verse knoflook, wat zout en citroen. Nog snel even wat rozijnen en dadels geweekt en fijngemaald met cashewnoten waar ik vervolgens balletjes van maakte die ik in kokosrasp rolde (erg lekker, het proberen waard!) en toen ging de bel. Om 10.30, precies op tijd, opende ik de deur voor zes beginners, zoals ze zichzelf noemden. Ze introduceerden zich met een handdruk, waarna mijn 12-jarige hond Choppy een puppy impressie weggaf en erg zijn best deed om iedereen met een natte tongzoen te verwelkomen, tot hilariteit van mijn gasten, gelukkig. Vervolgens gingen we naar mijn atelier aan de achterkant van ons huis waar ik om te beginnen enkele basisregels voor het creëren van een schilderij uitlegde. Het geven van schilderles en workshops is iets waar ik al een aantal jaren ervaring in heb en door de jaren heen heb ik les gegeven aan zowel ervaren als onervaren hobbyschilders. Daarom weet ik dat ik iemand kan helpen om op een volgend niveau te komen en mensen blij kan verrassen voor wat hun creatieve capaciteiten aangaat.

Dit keer ontving ik een groep vrienden uit Noorwegen, allemaal beginners, die uitkeken naar een dag plezier en creativiteit. Ik vind lesgeven aan beginners een leuke uitdaging. "Ik kan niet schilderen", zei één van de ontluikende kunstenaars. Ik denk echter dat iedereen kan schilderen, want iedereen kan een min of meer rechte lijn en een min of meer perfecte cirkel tekenen. Schilderen gaat niet over perfectie maar over creativiteit, observeren (als men werkt aan de hand van een object, afbeelding of landschap) en evenwicht. Het is vrij normaal, als je aan een schilderij begint, om gevoelens van twijfel en zelfkritiek in jezelf te ontdekken. Het is moeilijk te geloven dat je eerste pogingen om de schets die je zojuist hebt gemaakt, die schets die je niet goed genoeg en lelijk vindt, kan worden omgetoverd tot iets wat het oog kan behagen. Maar dat is waar mijn creativiteit tevoorschijn komt. Ik weet wat er zal gebeuren, want ik heb het al zo vaak gezien. Ik vind het leuk om toevallige en niet zo toevallige spatten van kleur op canvas-papier te benadrukken en op die manier zelfvertrouwen en hoop te stimuleren. Ik hoef niet te doen alsof, ik hoef niet te liegen, want er is altijd wel iets moois te ontdekken en waar iets kan verbeteren kan ik tips en suggesties geven.

Vijf van de zes kunstenaars in spe namen een van mijn flamenco schilderijen als voorbeeld. Wanneer een groep hetzelfde onderwerp neemt om te schilderen dan is het interessant om de resultaten te vergelijken. Het gaat er niet om dat, in dit geval, een schilderij van mij, exact moet worden gekopiëerd. Het is slechts een oefening van observatie en interpretatie binnen de mogelijkheden van de schilder. De sfeer in de studio was geweldig en men was zo intens bezig dat niemand de aardbeving die tijdens de workshop plaatsvond heeft opgemerkt. Iedereen zat in een creatieve flow en tijd bestond niet. De lunch die ik had gepland om 13.30 aten we een uurtje later. Een ruim aanbod in vegetarische tapas bleek goed te bevallen en het was een welkome onderbreking. Na de lunch was het tijd om de puntjes op de i te zetten en de uiteindelijke werken werden met elkaar vergeleken. Zonder uitzondering was iedereen enthousiast en verbaasd over hun eigen vermogen om, de eerste keer dat ze een schilderskwast ter hand namen, een leuke, kleurrijke afbeelding mee naar huis te kunnen nemen. Een kunstwerkje dat met een passe-partout en een kleurrijke lijst zeker een leuke herinnering is aan een creatieve dag. Twijfel en onzekerheid was veranderd in enthousiasme en dat was heel leuk voor mij. Sommigen namen zich zelfs voor door te gaan met schilderen, zoals één van de dames liet weten “Ik was volledig geconcentreerd op het creatieve proces, ik heb aan niets anders gedacht en dat was een zeer ontspannen en mooi gevoel; daar wil ik meer van".



De waardering was oprecht en dat is precies wat het de moeite waard maakt voor mij. Het vervult me met vreugde wanneer ik mensen kan inspireren of ze simpelweg een leuke dag kan bezorgen waar dagelijkse beslommeringen in een golf van kleuren en plezier oplossen. Er werd afscheid genomen met een omhelzing en een glimlach en nadat ik mijn atelier en de keuken weer had opgeruimd kwam ik weer terug in mijn lichaam, de adrenaline was verdwenen en ik liep opeens als een 90-jarige met een ernstig arthritis probleem. Elke spier in mijn lichaam deed pijn en mijn benen en voeten wilde alleen nog maar in een verticale positie worden gebracht, maar ... mijn hart en ziel waren gevuld met tevredenheid. Met een glimlach op mijn gezicht besefte ik dat ik steeds weer opnieuw precies hetzelfde zou doen. En de meest zichzelf bekritiserende persoon in de groep? Ik had hem het tegendeel bewezen!

Wil jij jezelf en een groep vrienden verrassen en de kunstenaar die ook in jou huist ontdekken terwijl je geniet van een leuke creatieve dag in La Herradura aan de Spaanse Costa Tropical, voel je dan vrij om contact met mij op te nemen via renate@renatevannijen.com voor meer informatie. Meer kunst en informatie over mijn boeken en schilderijen kun je vinden op www.renatevannijen.com
Meer weten over schildervakanties klik hier en voor meer informatie over schilder- en mandala lessen en workshops klik hier

Als je op de hoogte wilt worden gehouden zodra een nieuw Spaans avontuur is geplaatst, dan kun je je aanmelden voor mijn nieuwsbrief die altijd een link naar de meest recente blog bevat. Je kunt me natuurlijk ook volgen via Facebook als je dat leuk vindt: https://www.facebook.com/RenartsBookWorld/

Subscribe to my newsletter with blog information

Van euthanasie naar vlinder

“Dat vind ik nou zo leuk aan jou” zegt mijn vriendin, “je kunt zo diepzinnig zijn en tegelijkertijd ga je heel luchtig om met serieuze zaken in het leven” De reden van haar beschrijving was mijn reactie op haar ingesproken berichtje via whatsapp nadat ze tijdens een bezoekje aan familie de urn van een geliefd familielid zag. “De urn was zo groot!” zei ze en verontschuldigend vroeg ze zich af of het me zou storen dat ze op zo’n manier over dit onderwerp praatte. Er kwam een glimlach op mijn gezicht terwijl ik het opnameknopje in whatsapp ingedrukt hield en mijn reactie insprak. “Mijn vader en moeder gingen altijd wandelen in een heel mooi bos- en heidegebied in de buurt van mijn geboortestad Arnhem. Toen mijn moeder zich ‘voorbereidde’ op haar dood uitte ze de wens om haar as in dit heidegebied uit te laten strooien. ALS, een progressieve, neurodegeneratieve ziekte, had haar lichaam veranderd in een gevangenis en na zorgvuldige afweging door verschillende artsen en vanwege een zeer korte levensverwachting werd haar euthanasie wens ingewilligd. Vredig ging ze over naar de ‘andere’ kant terwijl wij haar vasthielden. Maanden later vertelde mijn vader dat hij was wezen wandelen in het bos- en heidegebied, in de buurt van Arnhem, waar hij altijd met mijn moeder ging wandelen, om daar een geschikte plek te vinden om haar as uit te strooien. Opeens zag hij een witte vlinder terwijl het helemaal niet het juiste seizoen voor vlinders was. De vlinder fladderde van boomtak tot heidestruik en bleef steeds ietsje voor mijn vader uitvliegen. Totdat ze bij een kruising kwamen; het was de exacte plek waar mijn ouders altijd stopten om te beslissen of ze de lange of de korte route terug naar de auto zouden nemen. De vlinder ging op een heidestruik zitten en vladderde niet meer weg. Mijn vader zag dit als een teken.

vlindermandala

Een week later, op een mooie, zonnige dag in october, liepen mijn vader en ik dezelfde route. We hadden een koker bij ons met daarin de as van mijn moeder en verbaasden ons beiden over de grootte van de koker. Op de bewuste kruising stopten we. Mijn vader opende de koker en net toen hij mijn moeders as uit ging strooien begon het te waaien. Mijn vader was van top tot teen bedekt met haar as en alhoewel ik een paar meter bij hem vandaan stond kwam er ook as op mijn schoenen. Heel even stonden we aan de grond genageld, totaal geschokt, maar al gauw kregen we de slappe lach. Het was zo grappig. Door onze tranen van de lach en van afscheid waren we het er samen over eens dat dit echt iets voor mijn moeder was, alsof ze met ons mee lachte terwijl ze leek te zeggen ... ’kop op, wees vrolijk, want ik ben uit mijn gevangenis ontsnapt, ik ben gelukkig!’ . Tot de dag van vandaag, bijna 16 jaar later, word ik nog steeds wekelijks herinnert aan dat speciale moment als ik een witte vlinder voorbij zie vladderen, wat het hele jaar door mogelijk is aan de Costa Tropical waar ik woon. Het is altijd een heerlijk gevoel terwijl ik aan mijn moeder denk met een glimlach op mijn gezicht en de vlinder groet met een ‘hoi mam!’”

Ik geloof dat er meer is na de dood, maar of dit ook inderdaad het geval is doet er eigenlijk niet zoveel toe. Wat naar mijn mening wel belangrijk is is dat je bepaalde gevoelens kunt verzachten en zelfs veranderen, wat er dan weer toe kan leiden dat omstandigheden veranderen. Dit alles door de kracht van gedachten, door verbeeldingskracht, door visualisatie. Dit is wetenschappelijk bewezen. Dat ik fantaseer dat de vlinder een teken van mijn moeder is verandert mijn gemoed, het maakt me vrolijk en kalm. Ik ben al vele jaren gefascineerd door visualisatie en besloot vorig jaar om een reeks boeken te schrijven met visualisaties die worden vergezeld van mandalas door mij gemaakt. Het creëren of het inkleuren van een mandala maakt je rustig en op zo’n moment kan visualisatie extra krachtig zijn. De serie van zeven boeken is in het Engels geschreven en heet ‘The Art of Feeling Better’. Tot nu toe heb ik drie boekjes gepubliceerd: ‘I Feel Better’- ontspannende visualisaties om je beter te voelen, ‘I can Forgive’ – ontspannende visualisaties om je te helpen vergeven, los te laten en creatief te zijn, en ‘I Feel Better with Astrology’ – sterrenbeeld visualisaties voor dagelijks gebruik. Het zijn leuke ‘cadeau-boekjes’ die kunnen helpen om je op een bepaalde situatie te concentreren. Door de visualisatie kan je energie en je gevoel over deze situatie in positieve zin veranderen.

Je kunt de boeken bestellen via Amazon, maar voor een gesigneerd exemplaar kun je contact met me opnemen via info@renatevannijen.com

In deze blog heb ik ook een leuk weggevertje voor je! Als je het kalmerende effect van het inkleuren van een mandala wilt beleven dan kun je de vlindermandala gratis downloaden via: www.renatevannijen.com/butterflymandala.pdf

Als je het leuk vindt kun je me ook volgen op Facebook: https://www.facebook.com/RenartsBookWorld/
of je inschrijven voor de nieuwsbrief, dan krijg je bericht zodra er weer een nieuw blogverhaal is.

Subscribe to my newsletter with blog information

En wat nu?

Het boek is klaar, gedrukt in twee talen – in het Engels Reflections from La Herradura en in het Spaans Reflejos del Paisaje Humano de La Herradura. Het is een boeiende reis, in de vorm van verhalen, door een magisch dorp - en het is goed! Niet omdat ik dat zeg, maar omdat de Engelse en Spaanse proeflezers, mensen die mij niet kennen, het zeggen. Mijn zelfvertrouwen is intact. De weg om hier te komen was weliswaar bijzonder interessant, maar ook een uitdaging en heel vermoeiend. Maar, het resultaat mag er zijn. Een unieke combinatie van gids, geschiedenisboek en verzameling biografieën in één. Het biedt de lezer een kijkje achter de schermen van het dagelijkse leven in La Herradura, een beschrijving van straatjes en monumenten, maar geeft ook inzicht in het leven van kunstenaars. Muzikanten, schrijvers, schilders, dansers, fotografen en andere creatieve zielen delen hun verhaal.
Voor de boekomslag heb ik een schilderij gemaakt met een flamenco danseres, een wit Spaans dorpje een een hoefijzer in het midden. Het Spaanse woord ‘herradura’ betekent namelijk hoefijzer en de baai van La Herradura heeft de vorm van een hoefijzer. Ik schreef het boek in het Engels en dit werd vervolgens vertaald naar het Spaans door een vertaalster. Alle kosten heb ik uit eigen zak betaald, hetzij met geld of met een schilderij en nu zitten beide boeken in het systeem van de print-on-demand drukker. To zover alles goed dus! Daar is dat woord weer ...’goed’!

Maar wat nu?
Nu moet ik het boek bij zoveel mogelijk lezers zien te krijgen om dit speciale dorp, (waar ik verliefd op werd tijdens mijn eerste bezoek in 2004), om te toveren in een culturele ‘hotspot’, want dat is mijn droom en de droom van alle kunstenaars en andere interessante figuren die hebben meegewerkt aan Reflections from La Herradura. Het uitbrengen en de launch van een boek en de bijbehorende culturele website kost echter geld. Om het goed te kunnen doen heb ik een behoorlijk bedrag nodig, maar mijn zakken zijn nu leeg.

Maar waarom vind ik dit nu zo belangrijk?

Nou, behalve dat ik anderhalf jaar van mijn leven en veel geld in dit project heb gestoken is dit dorp ook belangrijk voor me, het is mijn thuis. Het verdient het dat de culturele agenda bekend wordt bij een groter publiek want er gebeuren ontzettend veel interessante dingen op dit gebied die je niet wilt missen wanneer je de kans krijgt om dit oorspronkelijke vissersdorp te bezoeken, wat overigens een ‘must’ is.

Ik moet dus een oplossing zien te vinden. Nadat ik verschillende crowdfunding sites heb bekeken moest ik tot de conclusie komen dat ik niet voldoende volgers heb via de sociale media om een succesvolle crowdfunding te kunnen organiseren. Het moet dus persoonlijker gebeuren en ik moet de stoute schoenen aantrekken en om hulp vragen.

IK ZOEK NAAR SPONSORS!

Angel Galdo F. en Mercedes Rubio (de eerste sponsors)

Extra reden
Om het interessanter te maken voor eventuele potentiële sponsors is er ook een extra reden om dit project te steunen. Iedere donatie van 10 € ontvangt een ‘verlotingsnummer’. Dus als je bijvoorbeeld 50 € stort dan krijg je 5 nummers. Op de dag van de launch van het boek, op 17 april 2016 om 17.00 in cafe La Cochera in La Herradura, worden de prijzen getrokken door een onafhankelijke persoon. Woon je niet in de buurt? Geen probleem, als jouw nummer een winnend nummer is dan wordt je prijs de daaropvolgende week per post verstuurd!

Om alle kosten van het boek en de speciale La Herradura website, die op dit moment wordt gemaakt, te kunnen dekken, heb ik hulp nodig. Al het geld wat ik kan inzamelen wordt geïnvesteerd en gebruikt om kosten die ik heb gemaakt te betalen. Dus wat je ook wilt doneren... jouw bedrag is belangrijk!

Ik bied een reeks prijzen aan voor de verloting, namelijk:
• 3 flamenco hangers ter waarde van 15 € per stuk
• 2 sets van 20 ansichtkaarten ter waarde van 25 € per set
• 2 sets van 12 mandala kaarten met envelop ter waarde van 30 € per set
• 2 sets van 3 boeken (in Engels – Cheers, Secret Thoughts en Reflections from La Herradura), ter waarde van 49,50 € per set
• 2 sets van 4 mandala prints ter waarde van 60 € per set
• 2 houten flamenco muurhangers ter waarde van 95 € per stuk
• een ‘surrender’ keramiek beeldje ter waarde van 235.00 €
• een origineel mandala schilderij ter waarde van 375 €
• een origineel flamenco schilderij ter waarde van 900€

voor- en achterzijde keramische ‘surrender’ beeldje. (9x9x9cm)

Belangrijk
Jouw donatie is belangrijk en als een teken van dankbaarheid, wordt iedereen die een donatie stort van 100 € of meer vermeld op de lijst van donateurs op de culturele La Herradura website die op dit moment wordt gemaakt, (indien gewenst) met een foto/logo op de website en een korte beschrijving en een link naar een persoonlijke/business website. Sponsors van meer dan 250 € worden zowel genoemd op de website met een foto/logo en een link, maar worden ook opgenomen in het boek in de lijst van sponsors, indien gewenst met een kleine logo in zwart wit.

Originele schilderij van de boekomslag Seaside Reflections

Doe je mee?

Wil jij deel uitmaken van dit interessante, culturele project? Dan kun je me betalen via PayPal via renate@renate-kunst.nl. Klik op betaling en dan op donatie. Als je geen Pay Pal account hebt kun je je donatie overmaken op mijn Nederlandse bankrekening nummer:
IBAN nummer NL71 INGB 0005 541225 ten name van R.H. van Nijen
Of als je in Spanje woont op mijn bankrekening in Spanje, in La Herradura:
ES04 0487 3219 2790 0001 0003 BIC GBMNE SMMXXX t.n.v. Renate Henriet van Nijen.

Vermeld wel je email adres en ‘sponsor La Herradura project’ en je naam, zodat ik, zodra je geld is ontvangen, je een bericht kan sturen met jouw verlotingsnummer(s). Je wordt op de hoogte gebracht van de winnende nummers na de verloting op de dag van de launch van het boek!

Will je op de hoogte blijven van mijn avonturen in Spanje, schrijf je dan in voor mijn nieuwsbrief:

Subscribe to my newsletter with blog information

‘Etenskunstenaar’ in Spanje

Wat heeft eten te maken met mijn leven als kunstenaar in Spanje hoor ik je denken? Nou, ik kook graag, ik schrijf graag over eten, ik vind het leuk om recepten aan te passen en ik vind het ook leuk om mijn eigen recepten te verzinnen. Ik denk dat dit betekent dat ik creatief ben met eten, een ‘etenskunstenaar’ zal ik maar zeggen! Als je in Spanje woont is er altijd wel een al dan niet overdekte markt in de buurt te vinden waar je verse producten kunt kopen. Het behoeft geen betoog dat groente en fruit aangeboden op deze markten, vaak afkomstig van boerderijen in de regio, meestal bijzonder goed van smaak zijn, aangezien ze ruimschoots aan zonlicht worden blootgesteld. Mijn wekelijkse boodschappen vormen dan ook altijd een kleurrijk 'palet' van groente en fruit, zoals tomaten, komkommers, papaya, broccoli, artisjokken en nog veel meer. Ik ben in de gelukkige positie dat ik geen avocado's hoef te kopen, aangezien Miguel, mijn man, een klein stukje land heeft waar hij avocado's, chirimoyas* en nispolas* verbouwt voor de verkoop.

Maar hij heeft ook een paar bananen-, sinaasappel-, citroen- en mangobomen geplant voor de familie. Fantastisch nieuws voor een 'foodie' die zoveel van, vooral gezond, eten houdt, zoals ik. Er is alleen een probleem. Ik heb de neiging meer te eten dan mijn lichaam kan verwerken. Dat ik een schildklierafwijking en vetgenen heb geërfd in plaats van geld betekent dat het zeker een uitdaging is om mijn lichaam in vorm te houden. En eerlijk gezegd ben ik daarin totaal gefaald. Nu dat de menopauze ook nog eens om de hoek is komen kijken zie ik mezelf regelmatig weerspiegeld in de vorm van een Teletubbie met 'bingo-wings' zowel aan mijn boven- als aan mijn onderarmen, wanneer ik langs een winkelraam loop. Mijn lichaam schreeuwt tegen me met allerlei kwaaltjes en pijntjes zodra ik me maar iets beweeg en een bloedtest gaf zes weken geleden aan dat mijn cholesterol te hoog was. Dat, en het feit dat de kleren in mijn inloop kledingkast allemaal zijn gekrompen, deed me besluiten dat ik nu echt iets aan mezelf moet doen. Maar hoe? Ik ben nooit een echte vleeseter geweest en een groot deel van mijn leven at ik vegetarisch, maar eieren, koffie met melk en vooral kaas en yoghurt maakten deel uit van mijn dieet, meer nog dan koolhydraten die ik voor een groot deel wist te vermijden. De afgelopen paar jaar at ik ook wel af en toe vis, maar vooral veel groente en fruit. Klinkt goed zou je denken, maar het resulteerde toch niet in een gezond lijf dus dit betekent dat er iets drastisch moest veranderen. Vandaar dat ik me de laatste vier weken aan een veganistisch dieet heb gehouden. Alhoewel ik ontzettend kan genieten van een 'smoothie' gemaakt van banaan, sinaasappel en verse spinazie en met veel plezier mijn eigen groente spreads en overheerlijke zoete balletjes van dadels, noten en kokosrasp weet te creëren ben ik nu ook weer terug in de wereld van de koolhydraten. Aardappels met groente uit de oven of spelt brood met zelfgemaakte humus en knapperige slablaadjes, tomaat en wat schijfjes avocado vervangen zonder probleem pastas met kaassausjes en de boterham met kaas. Waarom heb ik dan nog steeds overal pijntjes en ga ik niet eens een klein beetje in de richting van een broodmager lijf wat, zo lijkt het, de meeste veganisten beschrijft. Waar gaat het fout? Oké, het helpt natuurlijk niet dat mijn pijnlijke tempel, zoals sommige mensen hun lichaam noemen, door de pijntjes en kwaaltjes geen intensieve sportactiviteiten kan beoefenen, maar dan nog voel ik me behoorlijk gefrustreerd over het feit dat ik geen onsje gewicht heb verloren. Ik wil eerlijk gezegd ook niet dat mijn leven alleen maar over eten en diëten gaat, maar hier zit ik dan, een blog te schrijven met alweer een goed voornemen om de consumptie van mijn gezonde vetten, zoals olijfolie en avocado's te halveren en ook minder koolhydraten te gaan eten. En het artistieke hieraan? Nou, het feit dat ik een manier moet vinden om mijn lichaam weer gezond te krijgen, misschien wel op een vrij extreme manier, betekent niet dat dit ook het geval is voor jou. Ik vind het leuk om over eten te schrijven en dus heb ik besloten om, in plaats van ze te eten, de door mij zo geliefde recepten van de afgelopen 20 jaar of zo, te delen op mijn 'infoteurspagina'. Je zult er vooral snelle en gemakkelijk te maken recepten vinden met wat achtergrondinformatie. Misschien heb je al eens van sommige gerechten gehoord, anderen heb ik zelf wat bewerkt, maar veel recepten heb ik verzameld door met moeders van vrienden te praten in Italië en in Spanje; hapjes en gerechten die je meestal niet in een restaurant zult tegenkomen. Ik ben van plan om regelmatig nieuwe recepten toe te voegen, vaak met wat achtergrondinformatie, mijn mening en een Italiaanse, Spaanse of door mij verzonnen smaak. Je kunt hier alvast een aantal recepten van mij lezen: http://renartsworld.infoteur.nl/

* De chirimoya is een fruit die vooral in sommige delen van Zuid-Amerika te vinden was, maar het werd vervolgens geëxporteerd naar veel andere landen, waaronder Andalusië in Zuid-Spanje. De vrucht heeft een romige textuur en is erg zoet.
* De nispola is een Spaanse exotische vrucht die in de 18e eeuw vanuit het verre oosten werd geïmporteerd. Dit fruit wordt vooral verbouwt voor de Spaanse markt. De vrucht heeft een frisse, soms wat zurige smaak.

Will je op de hoogte blijven van mijn avonturen in Spanje, schrijf je dan in voor mijn nieuwsbrief:

Subscribe to my newsletter with blog information