Een huis of een thuis

Het verschil tussen een huis en een thuis!

In mijn laatste blog had ik het over het weer hier in Zuid-Spanje met zomerse wintertemperaturen. De maand december was extreem warm wat geweldig was voor toeristen, maar niet zo goed voor het land omdat het nog steeds veel te droog is en het snakt naar regen. Ook deze blog begin ik over het weer, want tsjonge jonge, wat is het frisjes hier! De winter is eindelijk aangebroken en hoewel het nog steeds niet genoeg heeft geregend, hebben we behoorlijk wat kou gehad, en ik bedoel jassen, hoeden, sjaals en voor sommigen zelfs handschoenen en winterlaarzen kou. 

 

Zelfs de meeste toeristen moeten de teenslippers en korte broeken in de kast laten staan met temperaturen ergens tussen de 7 en 13 graden Celsius en een waterkoude wind. Gelukkig hebben we een prachtige pelletkachel in ons huis die snel een lekkere warme temperatuur creëert. Toen we ons oude huis, vlak voordat we gingen trouwen zo'n 3,5 jaar geleden, renoveerden, stond ik erop dat we een pelletkachel zouden kopen. Ik had eerder een huis met een dergelijke kachel gehuurd en ik wist wat fijne warmte ze geven en ook dat ze goedkoop zijn in gebruik en ook nog eens milieuvriendelijk zijn. En door word ik wel blij van.

Ik moet toegeven dat ik niet goed snap waarom zoveel Spanjaarden (die ik ken) geen enkele vorm van verwarming in huis hebben. Sommigen hebben slechts een kleine voetkachel onder een ronde tafel met een tafelkleed tot aan de vloer. Je krijgt dat hele hete voeten terwijl je neus en oren ijskoud blijven. De familie van mijn man gebruikt helemaal geen verwarming. Ze dragen gewoon een heleboel lagen kleding en blijven druk bezig in huis. Als ze uiteindelijk toch gaan zitten is de nylon ochtendjas (voor de vrouwen) de oplossing, bovenop de andere lagen kleding. Mannen doen, wat ik zo zie, gewoon een winterjas aan en zo zitten ze dan televisie te kijken in de woonkamer.

Natuurlijk heb ik gevraagd waarom ze geen verwarming nemen en ik kreeg te horen ... "Winter is niet zo lang in Zuid-Spanje, dus waarom zouden we moeite doen". Ik ben het daar niet mee eens en veel andere buitenlanders die zich hier hebben gevestigd waren geschokt toen ze hun eerste winter hier doorbrachten. De huizen zijn koud omdat ze zijn gebouwd om de zon buiten te houden. Veel Spanjaarden zijn zo gewend om de zon buiten te houden dat ze dat zelfs tijdens de wintermaanden doen en in plaats van de zon de ramen binnen te laten, en zo het huis op te warmen, houden ze liever alle luiken dicht. Het verbaast me, maar als dat de cultuur is, respecteer ik dat natuurlijk.

Dat betekent niet dat ik zo moet leven. Het kostte wel wat overtuigingskracht om mijn man een pelletkachel te laten kopen toen we het huis renoveerden, omdat ook hij de winter altijd zonder verwarming had overleefd. Nu herinnert hij me er elk jaar weer aan hoe dankbaar hij is en hij is helemaal verliefd geworden op onze kachel. Het heeft ons huis in een gezellig thuis veranderd.

Als je een lekker warm huis hebt om naar terug te komen is het heerlijk om met de hond langs het strand te lopen in de koude zeewind. Dat had ik ook nodig ... want de eerste week van januari had ik het een even moeilijk. Ik had zoveel energie gestoken in het schrijven van blogs over mijn kunst en mijn boeken en met het

maken van mijn monoprints en allerlei andere zelf-opgelegde verplichtingen...Vervolgens tweeten over mijn blogs en constant informatie delen op Facebook en andere sociale mediasites. Het werd allemaal te veel. Ik had het gevoel dat ik overspannen raakte, voelde me enigszins depressief, en teleurgesteld in mezelf, gefrustreerd, het gevoel dat ik niet genoeg tijd had en altijd maar achter de feiten aanrende. Ik had een 'break' nodig. Nu is vakantie vieren geen optie, maar geen reden om daarover te klagen als je in een vakantieoord aan de Spaanse zuidkust woont. 

Ik moest een paar stappen terugnemen en dat was heel moeilijk voor me. Ik doe altijd iets. Er is geen dag voorbijgegaan, letterk, de afgelopen jaren, ook op zondagen, dat ik niet tenminste een paar uurtjes, maar meestal vele uren, heb

gewerkt aan iets uit mijn 'prioriteitenlijst', zoals het schrijven van een verhaal of een blogpost, het starten van mijn volgende boek, een mandala creëren, werken aan een nieuwe series schilderijen, mijn aanwezigheid op de sociale media vergroten om mijn blogs, mijn boeken en mijn kunst te promoten. Strategieën bestuderen via webinars, boeken, etc. om mijn werk op plekken te krijgen waar mensen het kunnen zien en zo de verkoop van mijn boeken en kunst te genereren.

Mijn eigen website verbeteren, meer kunst op de Saatchi online website zetten,

mijn  auteurspagina in Amazon bijwerken, meer werk opladen in RedBubble, 

mijn wekelijkse blog voor de Cirkel van Compassie schrijven, een Nederlandse 

website die holistisch leven promoot, artikelen en een wekelijkse nieuwsbrief 

schrijven voor het La Herradura-Cultural magazine, mijn Spaanse avonturenblog 

schrijven, workshops en kunstlessen op papier zetten en promoten ... 

Ik wed dat je moe wordt van het lezen van al deze projecten! Ik ook!

Maar wat doe je als het allemaal even teveel wordt? Nou, je ontspannen en in mijn geval, mediteren, videos van inspirerende sprekers of een leuke documentaire of film bekijken, Miki, die enthousiaste rommelige stuiterbal uitlaten, en sommige avonden Miguel,en Fani. Genieten van de frisse lucht in mijn gezicht en vooral mijn hoop op de uitkomst (resultaat in verkopen) los te laten. Dus dat is wat ik heb gedaan en ik voel me een stuk beter. Oh begrijp me niet verkeerd. Die lijst blijft bestaan, maar in een veel langzamer tempo en zonder de daaraan verbonden prioriteiten. Ik doe waar ik zin in heb en zorg dat ik goed voor mezelf zorg. En het resultaat. Grappig genoeg lijkt het wel alsof ik meer tijd heb dan ik tevoren had. Ik voel me ontspannen en het schrijven stroomt weer. Ik zet mezelf niet meer onder druk. Schilderen is eigenlijk goed voor me omdat het me ontspant, dus dat is ook een voordeel. Ik voel me gelukkig en laat mijn gehechtheid aan en hoop op de uitkomst los. Wat er ook op mijn pad komt, het is goed. Dit alles betekent niet dat ik mijn passie verloren heb en voel je vrij om mijn kunst- en boekenblogs (in het Engels) te lezen.

Mijn laatste kunstblog gaat over wat kunst voor je huis- of kantoorruimte kan doen. Ik geloof dat het letterlijk het verschil is tussen een huis en een Thuis. En een prettig thuis, dat willen we toch allemaal! :-)

Als je meer wilt weten over mij als schrijver en als kunstenaar, nodig ik je uit om mijn website te bezoeken. Ook kun je hier mijn kunstblog en/of mijn boekenblog lezen. Je kunt je gratis abonneren op de nieuwsbrief dan blijf je op de hoogte als er weer een nieuwe blog is. Je ontvangt ook twee hoofdstukken (in het engels) van mijn boek 'Cheers', een boek waar ik momenteel over blog, omdat het een boek is dat mensen helpt om uit hun isolement te komen. Cheers is ook vertaald naar het Nederlands (Cheers, het Isolement doorbroken). De blogs zijn geschreven in de Engelse taal: Klik op de volgende link voor mijn Kunstblog: Art Blog Klik op de volgende link voor mijn Boekenblog: Cheers Blog

 

Spaans avontuur update

Het nieuwe jaar is begonnen en het is echt heel lang geleden dat ik mijn laatste Spaanse avontuur blog schreef. Terugkijkend op 2017 was het een zeer intens jaar met ups en downs, maar dat is nu eenmaal deel van het leven. 

                

Nu is het januari en winter in Spanje, maar dat voelt zeker niet zo. Ook afgelopen december leek het verre van een 'normale' spaanse wintermaand. Het weer is ongelooflijk mild, dat is zowel fantastisch als eng. Het is zeker heel plezierig als de zon je gezicht streelt terwijl je geniet van een kopje koffie of een drankje buiten op een terrasje, maar het maakt me ook bang. Of je nu gelooft in het broeikaseffect of niet, dat de temperaturen stijgen valt niet te ontkennen en als je in Spanje woont, is dat niet per se een goede zaak.

Maar het heeft ook een grappige kant

De nieuwe jas die ik heb gekocht, kan in de kast blijven hangen aangezien een dun vest genoeg is. Ik besef dat dit altijd een grappige tijd van het jaar is, met de spanjaarden en buitenlanders die hier wonen, zoals ik, die de truien en laarzen uit de kast halen om een ​​strandwandeling te maken. Het is zeker zo dat je je aanpast aan de temperaturen van het land waarin je woont, want ik heb het veel sneller koud dan toen ik nog in Nederland woonde, maar kan nu vrij goed tegen de hitte.

Dus ook ik trek mijn winterlaarzen aan, hoewel de temperaturen daarvoor eerlijk gezegd te hoog zijn. Ondanks de hoge temperatuur draag ik wel graag een vest, omdat de frisse zeewind me toch wat te koud is. Vakantiegangers zien er echter uit alsof het volop zomer is met t-shirts en teenslippers. Gisteren om 18.00 uur zag ik wat toeristen op het strand lopen in zwemkleding terwijl de Spanjaarden dik ingepakt waren in winterjassen, met laarzen en sjaals.

Ik vind dat altijd erg grappig om te zien als mijn man en ik onze honden uitlaten. Mijn man is een spanjaard en voordat ik hem ontmoette, zei ik altijd ... ik wil geen Spaanse man want die willen geen dieren in huis hebben. Maar mijn Miguel had een mooie, jonge, Bullmastiff, Fani, die op haar eigen bank in het huis sliep. Ik had mijn hond

Choppy, gered van een leven op straat in 2005. Helaas stierf Choppy in februari 2017 ten gevolge van hartfalen en longembolie. Het was natuurlijk een zeer droevige periode. 

We hebben hem begraven in de avocado 'cortijo' (kleine boerderij) in de bergen en ik heb wat Oost-Indische kers op zijn graf gelegd wat ik met de wortels er nog aan had geplukt vlak naast het riviertje dat langs de cortijo stroomt (als het heeft geregend, de rest van het jaar is het een droge rivierbedding). Tegen mijn verwachting in gingen de bloemen niet dood en vlak voor de zomer was zijn graf gevuld met deze mooie bloemen. Vorige week, op eerste kerstdag, gingen Miguel en ik met Miki naar de cortijo. Tot mijn vreugde zag het graf van Choppy er heel mooi uit, bedekt met de bladeren van de Oost-Indische kers die spoedig gaat bloeien.

Miki is onze nieuwe hond, een ongeveer een jaar oud, die in de zomer van 2017 was achtergelaten in de straten van de stad Granada. Een mooie stad, maar natuurlijk geen plek om te overleven voor een klein straathondje. Gelukkig werd hij gered door dierenopvang animal rescue organisation Valle Verde en afgelopen augustus hebben wij hem kunnen adopteren. 
Ik word heel blij van Miki. Het is een heel vrolijk hondje die iedereen wil begroeten, altijd gezellig naast me huppelend als een kleine stuiterbal. Hij volgt me overal, mogelijk uit verlatingsangst, maar daar hoeft hij niet bang voor te zijn. Hij blijft bij ons. 

Dus als we gaan wandelen met Fani, Miki en wat plastic zakken voelen we ons bevoorrecht. De plastic zakken zijn om hun 'innerlijke schoonheid' op te rapen zodat niemand er in kan trappen. Fani is een grote 'dame' en een klein hondenpoepzakje dekt de lading niet. Ik vind het altijd erg grappig om te zien hoe Miguel haaruitwerpselen opraapt met twee kartonnetjes die hij speciaal voor de gelegenheid maakt van levensmiddelendozen van de locale supermarkt en deze vervolgens in een grote, felblauwe afvalemmerzak doet, terwijl Fani rustig op hem wacht. We vervolgen dan onze wandeling in de late namiddagzon, net voor de meest verbluffende zonsondergang, iets waar we elke avond op kunnen rekenen.

Echter, soms bekruipt die zorg me weer. Hoeveel ik ook van die zonsondergangen en de zon kan genieten, er is zoveel behoefte aan regen in deze streek. Het verbaast me dat Spanje geen systeem heeft om zonnepanelen te financieren, zodat - onder andere - het zeewater kan worden omgezet in drinkwater. Ik moet bekennen dat ik me soms ook ongemakkelijk voel door mijn eigen hypocrisie en die van anderen. 

We genieten van het goede leven, elke dag douchen, de vaatwasser en wasmachine gebruiken wanneer het uitkomt. Ik zie mensen hun planten overdadig watergeven en tja, het zwembad moet natuurlijk wel gevuld blijven. Niet dat ik een zwembad heb, maar ik zou er best graag een willen. Er is ook een deel van mij dat niet begrijpt waarom niemand zich zorgen lijkt te maken voor dit gebrek aan water, want regen is iets dat we dit 'winterseizoen' nauwelijks hebben gezien. Dit is een deel van Spanje waar avocado- en mangoplantages een belangrijk onderdeel vormen van de Spaanse economie, en ik ben verbaasd dat er geen tekenen zijn van projecten die ervoor zorgen dat de watertoevoer kan worden gewaarborgd. Als je weet dat een avocado-boom in de zomer ongeveer 120 liter water per dag nodig heeft, begrijp je waar ik het over heb. 

De waarheid is dat ik er verder niet zoveel aan kan doen behalve misschien mensen een beetje tot nadenken stemmen en zelf meer bewust met water omgaan. Maar het is ook belangrijk om gewoon te genieten. Pluk de dag, genieten van de zon en het warme weer, want me er ellendig door voelen doet de wereld en mijzelf geen goed.

2018 wordt een jaar vol nieuwe avonturen. Ik ga zeker door met het creëren van mono-prints, een nieuwe techniek voor me, maar erg leuk om te doen. Ik ga ook zeker door met mijn blogs over kunst en over mijn boeken. Deze blogs schrijf ik in het engels en ik hoop af en toe tijd te vinden voor een nieuw verhaal in deze Spaans avontuur blog. Ook voel ik me geïnspireerd om verder te gaan met mijn serie engelen schilderijen want de wereld kan wel wat engelen gebruiken denk ik zo.

Gelukkig Nieuw Jaar!

Als je meer wilt weten over mij als schrijver en als kunstenaar, nodig ik je uit om mijn website te bezoeken. Ook kun je hier mijn kunstblog en/of mijn boekenblog lezen. Je kunt je gratis abonneren op de nieuwsbrief dan blijf je op de hoogte als er weer een nieuwe blog is. Je ontvangt ook twee hoofdstukken (in het engels) van mijn boek 'Cheers', een boek waar ik momenteel over blog, omdat het een boek is dat mensen helpt om uit hun isolement te komen. Cheers is ook vertaald naar het Nederlands (Cheers, het Isolement doorbroken). De blogs zijn geschreven in de Engelse taal: Klik op de volgende link voor mijn Kunstblog: Art Blog Klik op de volgende link voor mijn Boekenblog: Cheers Blog