Het laatste hoofdstuk … een nieuw hoofdstuk!

Het laatste hoofdstuk is goedgekeurd en dit betekent het einde van een jaar vol interviews, verhalen schrijven en bijschaven voor mijn nieuwe boek ‘La Herradura Reflections’. Een boek dat ik al een aantal jaren wilde schrijven, al weet ik niet goed waarom. Dit mag vreemd lijken, maar ik voelde slechts een sterke aandrang, een aandrang geboren uit nieuwsgierigheid en irritatie. Ik was nieuwsgierig en geïrriteerd over het feit dat zoveel interessante culturele evenementen plaatsvinden in het dorp waar ik nu woon, La Herradura, en dat ik er altijd pas een dag later over hoorde of iets over las. Waarom wist ik niet dat er een fantastische flamenco show plaatsvond op het plein in het dorp; waarom had ik de opening van die interessante expositie gemist? Waarom wist ik niets van de live jazz muziek in een cafe in het dorp of het Blues festival in het kasteel? Voor een deel had dit natuurlijk iets te maken met mijn eigen onwetendheid want de meeste evenementen werden wel bekend gemaakt via A3 posters op verschillende plekken in het dorp en sommige grotere evenementen zelfs via een spandoek wapperend in de wind tussen twee palmbomen op het strand. Ik moet toegeven dat ik meestal te druk ben met het verzinnen van een nieuw verhaal, het me herinneren van een avontuur, het herhalen van dingen waar ik me zorgen over maak en denken aan mijn boodschappenlijstje terwijl ik door het dorp loop, me totaal niet bewust van de posters en spandoeken. Maar wie waren deze kunstenaars die hun weg naar dit dorp hadden gevonden en wat inspireerde hen? Ik kende mijn eigen artistieke verhaal van toeval of mijn lot, afhankelijk van hoe iemand in de wereld staat, maar hoe zat dit met hun verhalen? Ik wilde dat weten en een idee was geboren. Ik zou een boek schrijven. Ik creëerde een vragenlijst met 24 vragen en nam contact op met enkele bevriende kunstenaars. Mijn lijst met namen van kunstenaars, zoals schrijvers, dansers, muzikanten, zangers en schilders was zo lang dat ik wat voorwaarden moest stellen. Ik besloot dat alle niet-spaanse kunstenaars of in La Herradura dienden te wonen of er tenminste langere periodes per jaar verbleven en ook dat ze min of meer full-time kunstenaars moesten zijn, dus geen baan naast de kunst. Spaanse kunstenaars dienden of in het dorp te wonen of er een huis of een atelier te hebben. Tijdens de interviews werd de opzet van mijn boek me ook duidelijk. Ik wilde de fascinerende geschiedenis en evolutie van het dorp delen en enkele interessante figuren uit het dorp een stem geven. Ik wilde in ieder verhaal een beschrijving geven van een specifieke plek of attractie in het dorp, daarmee de lezer meenemen op een wandeling door de straten en de bergen, maar ook een idee geven van wat er gebeurt in het brein van de kunstenaar. Ik had geen idee wat ik me op de hals haalde. Het was niet de eerste maal dat ik een boek in een soortgelijke stijl had geschreven; het interviewen van mensen en hun ervaringen verwoorden in levendige korte verhalen in de eerste of derde persoon. Voor mijn boek Cheers interviewde ik partners, kinderen en vrienden van mensen met een alcoholverslaving, maar ook alcoholisten en medewerkers uit de verslavingszorg om de menselijke kant van dit zo wijdverbreide probleem te tonen en om mensen die met alcoholisme te maken krijgen te helpen een weg uit hun situatie van isolatie en onmacht te vinden. Alle geïnterviewden hebben hun verhaal gelezen en goedgekeurd vóór de uitgave, maar iedereen bleef anoniem. Ik schreef en publiceerde het boek in een periode van vijf maanden. Het La Herradura boek is een ander verhaal, mogelijk omdat de verhalen niet anoniem zijn, maar het was een bijzondere ‘reis’. De meeste interviews vonden plaats in de privacy van mijn woonkamer en ik twijfel er niet aan dat het komen en gaan van voornamelijk mannen in allerlei soorten, maten en leeftijden, die ik aan de voordeur ontmoette en binnenvroeg terwijl mijn eigen man op zijn werk was, de nodige vraagtekens zette en een welkome roddel was voor de huisvrouwen in de buurt. Het was voor mij een eerste ontmoeting met de meeste kunstenaars ik vond het fascinerend om naar hun redenen om naar La Herradura te komen te luisteren. Ze vertelden over hoe ze het hadden ontdekt, waarom ze besloten om er te blijven en hoe het dorp hen inspireerde. Ik voelde me geïnspireerd door hun verhalen en was verbaasd over de interessante informatie die ik verzamelde over bijvoorbeeld de zo bekende flamenco dans en muziek, archeologie en veel meer. De verhalen schreven zichzelf en behalve wat kleine wijzigingen waren de meeste kunstenaars blij met hun verhaal. Ik had het gevoel dat ik lekker op dreef was. Ik schrijf mijn boeken in het Engels en had besloten dat dit La Herradura boek ook een spaanse versie nodig had aangezien het vertelt over een spaans dorpje, dus iedere keer wanneer ik een verhaal klaar had ging het naar mijn vertaalster. Ik prijs me gelukkig dat ik een tweetalige vertaalster vond die bereid was om de vertaling te verzorgen in ruil voor één van mijn grotere schilderijen. Gedurende het jaar dat ik aan mijn boek heb gewerkt had ik geen inkomen en ik heb ook geen budget voor vertalers of proeflezers. Ik ben dankbaar dat mijn vertaler en proeflezers mijn kunst zo mooi vinden dat ze het werk willen doen, en het is veel werk, in ruil voor één van mijn schilderijen in plaats van geld. Na de vertaling en een snelle check door het nichtje van mijn man gingen de verhalen naar de kunstenaar in kwestie voor goedkeuring. De betekenis van het woordje mañana werd me meer dan duidelijk. Ik ben weliswaar Nederlands van nationaliteit, maar nu ik al meer dan zestien jaar niet meer in Nederland woon beschouw ik mezelf allang niet meer als typisch Nederlands, echter, punctualiteit en afspraken nakomen zit behoorlijk in mijn systeem. Als het al voorkomt dat ik wat onachtzaam ben en me niet aan een afspraak kan houden dan voel ik me slecht en beschaamd. Ik vind het ook niet prettig om mensen lastig te vallen en het feit dat ik sommige kunstenaars meerdere keren eraan moest herinneren om hun verhalen te controleren en met eventuele opmerkingen te retourneren maakte dat ik me bijzonder ongemakkelijk voelde. Het was me wel duidelijk dat de meeste van hen zich hier totaal niet van bewust waren, het was de mañana mentaliteit... wat vandaag niet gebeurd, gebeurd morgen wel, en ze waren vriendelijk en complimenteus over mijn representatie van hun verhaal, maar er waren ook momenten dat ik het gevoel had op eieren te moeten lopen en mijn Dutch direct, zoals de Engelsen het noemen als je zegt wat je op je hart hebt, moest ik tot een absoluut minimum beperken om sommige egos tevreden te houden. Dit hoofdstuk is nu gesloten en ik kan me ontspannen. Het voelt fantastisch dat het laatste verhaal is gecontroleerd en goedgekeurd en nu in handen is van mijn Engelse en Spaanse proeflezers die zorgen voor de laatste grammaticale check voordat de beide versies kunnen worden voorbereid voor de drukker. Een nieuw hoofdstuk kan beginnen, een hoofdstuk van mensen op de hoogte brengen, van het boek naar de lezer krijgen en vooral ook loslaten, want mijn volgende boek begint al vorm aan te nemen in mijn hoofd als ik door de straten van La Herradura loop, me totaal niet bewust van de posters en spandoeken die een interessant cultureel evenement aanprijzen.

Als je op de hoogte wilt worden gehouden voor wat betreft La Herradura Reflections en mijn kunst kun je me volgen op Facebook:
https://www.facebook.com/RenartsBookWorld/ /
Alle boeken die ik tot nu toe heb uitgegeven zijn te koop op amazon.

en/of je inschrijven voor mijn nieuwsbrief (is wel in het Engels), met bloginformatie:

Subscribe to my newsletter with blog information

mijn laatste nieuwsbrief lezen (is wel in het Engels): http://renatevannijen.com/Newsletter0216.pdf