Afgelopen vrijdag zat ik te trillen op een koud ijzeren bankje bij de bushalte waar ik wachtte op mijn bus naar Salobreña voor mijn keramiek les. Het was geen aardbeving maar een deftig uitziende Spaanse dame. Met snelle bewegingen schudde ze nerveus haar onderbeen heen en weer waardoor de ijzeren bank meetrilde. Mijn fantasie nam haar mee naar een tandarts bezoek en vervolgens naar een afspraak met haar minnaar om hem te vertellen dat ze hem ging verlaten, maar ik werd al snel afgeleid door het vrolijke voorjaars geluid van migrerende vogels in de hoge bomen op de kleine rotonde vlak voor de bushalte. Het was 22 januari en dit vrolijke gekwetter van de vogels was eigenlijk nogal zorgwekkend. Een veel te milde winter, met veel te weinig regen heeft de flora en fauna in verwarring gebracht. Maar veel tijd om daar over na te denken had ik niet want de bus kwam eraan en ik bereidde mezelf voor op mijn min of meer wekelijkse discussie met een bus chauffeur aangezien ik moet uitstappen bij een bushalte die weinig bekend is. Het helpt niet dat er vrijwel iedere week een andere chauffeur is. Als ik mijn bestemming noem is de eerste reactie van de chauffeurs “daar stop ik niet”. Dan moet ik aandringen en uitleggen waar het is en noem de naam van een bekende winkel bij de halte, meestal werkt dit, maar dit keer niet. De buschauffeur was het niet met me eens en beweerde dat deze halte niet bestond. Ik was me bewust van een groeiende rij wachtenden achter me, maar ik bleef kalm en vriendelijk en vertelde hem dat ik elke week werd meegenomen en dat hij de halte kon checken op zijn digitale ticket automaat. Met tegenzin typte hij mijn bestemming en zei dat ik plaats kon nemen. Ik ging zitten op een van de smoezelige stoelen en las het bordje op de stoel voor me "fasten seat belts", een herinnering aan de internationale reizen van deze nu lokale bussen. De veiligheidsgordels waren er niet meer en niemand, behalve ik, scheen zich druk te maken dat een half uur durende reis, en voor sommigen nog langer, over een bochtige weg langs vaak zeer diepe ravijnen, met, dat moet gezegd worden, adembenemend mooie uitzichten, een goede reden is voor een veiligheidsgordel. Ik deed een schietgebedje en stuurde wit licht naar de norse bestuurder zodat hij me veilig naar mijn bestemming zou brengen. Het werkte en opgewekt, maar wat zenuwachtig, liep ik de keramiek klas binnen. Het was een speciale dag. In Nederland heb ik een aardig aantal jaren keramiek gedaan, maar niet veel geëxperimenteerd met glazuren en met name de Raku techniek had ik nog nooit gedaan. In mijn meer dan 12 jaar in Spanje was keramiek geen onderdeel van mijn leven als kunstenaar, maar ik had weer zin om het op te pakken en ook om meer technieken te leren. De klas vindt plaats in een piepklein dorp in een gebouw van de gemeente. We zijn een gemengde groep, (Engels en Spaans, en ik ben de enige Nederlander) met zowel beginners als professionele kunstenaars. Het was mijn allereerste Raku keramiek ervaring.
Ik kwam goed voorbereid met een serieus masker want ik kreeg te horen dat het een rokerige gebeurtenis zou worden. De leraar is een hippe, lieve, bodybuilder die van mannen houdt en die meestal 4 eieren zonder eierdooier uit een tupperware doosje consumeert tijdens de les. Gewoonlijk gaat hij schaarsgekleed in een korte broek en hemd, zomer en winter, maar deze keer had hij zich in een bijzonder licht ontvlambare sportbroek gehesen, iets wat mij zorgen baarde. Hij had de oven al eerder die dag gevuld met de met raku glazuur beschilderde keramische werken en aangestoken. Na de les, toen de meeste keramisten weer naar huis waren, werd de oven geopend. Het was een interessant spektakel. De roodgloeiende beelden werden uit de oven gehaald met een grote ijzeren tang en gelijk in een oud olievat, gevuld met zaagsel, gestopt. Direct nadat een werkstuk in het vat werd gedaan strooiden we een paar handen vol met zaagsel in de ton waarna het volgende beeldje werd toegevoegd. Zodra alle keramische werken in het olievat zaten werd de rest van het vat gevuld met nog meer zaagsel, wat uiteraard gelijk vlamvatte. De deksel ging snel op de ton met daar overheen een natte doek. Een enorme rookwolk was het gevolg en ik was dankbaar voor mijn masker. We zorgden ervoor dat we op veilige afstand stonden. Ongeveer 15 minuten later werden de beelden weer één voor één uit het olievat gehaald en direkt in een grote teil met koud water ondergedompeld.
Daarna werden de beeldjes onder de stromende kraan met een schuursponsje schoon geschrobt. Het eindresultaat was werkelijk alle moeite waard. Het glazuur was een mengelmoes van paars, blauw en koper met zilverachtige en turquoise tinten en deed me denken aan een olievlek op een laag water. De kleuren waren beter dan ik had gehoopt. Het was een magisch moment.
Mijn haar, mijn huid en mijn kleding roken sterk naar verbrand hout, maar dat deed er niet toe. Met mijn beelden veilig in een sjaal en bubblewrap gewikkeld ging ik voldaan terug naar huis. Het was een bijzonder avontuur geweest. Drie dagen later lag ik te trillen in mijn bed, er lag geen Spaanse dame naast me. Het was een aardbeving in de buurt van Málaga...6.3 op de schaal van Richter!
Als je graag mijn verhalen leest en op de hoogte wilt worden gehouden wanneer een nieuwe blog wordt toegevoegd, kunt je je abonneren op mijn nieuwsbrief:
